Koud!

Na de regen kwam de kou. Wel met zon erbij, dus midden op de dag kon ik wel heerlijk in mijn schapenvel een uurtje buiten zitten, maar de rest van de dag was het wennen. De houtkachel de hele dag vol aan en als we een avondje weg waren direct bij terugkomst naar bed (wel met elektrische deken) maar midden in de nacht wakker met een ouderwets ijskoude neus. Op één van de koudste avonden gingen we naar een concert in de Auberge (op de fiets!) met vooraf eten. Eten wat de pot schaft, best heel lekker en daarna het concert van een vrouw op harp met Oost-Europese liederen. Erg mooi! Voor het eerst hoorde ik een harp in het echt. In tegenstelling tot wat ik van harpmuziek had gehoord: romantisch gefladder, was dat wat deze Maëlle Duchemin ten gehore bracht geen gefladder maar kraakheldere, spatzuivere prachtige muziek. 

Gelukkig is het inmiddels niet meer zo koud. Zes graden voelt heel veel behaaglijker dan nul.

En dan misschien tot vervelens toe (niet voor mij maar voor jullie) nieuwe monoprints.

Regen

 

Het rustige, droge herfstweer heeft plaats gemaakt voor regen. Véél regen. De beek stroomt als een gek langs het huis en vanochtend kon Frans ternauwernood wegkomen van de parkeerplaats om te gaan repeteren met het Zuid-amerikaanse bandje Paso a paso. We hebben nu natuurlijk de Samourai om de auto te kunnen trekken naar de asfaltweg, maar dat is uiteindelijk wel gedoe. Dus de komende tijd (in ieder geval november) wordt de plek bij de epuration de nieuwe parkeerplaats.

Verder zijn we als eekhoorns hout voor de komende jaren aan het verzamelen en onder dak brengen. Laatst zijn de electriciteitsmasten vrij gemaakt van bomen eronder en liggen de stammen dus hapklaar om verder door ons gezaagd en gekliefd te worden.

herfst

Nu dan toch de herfstbladeren. De esdoorn, nog niet helemaal ontdaan van al z'n bladeren staat in een bed van geel. Tegelijkertijd zijn er nog bloeiende bloemen. Paardenbloem, scabiosa en avond-koekoeksbloem en biggenkruid.
De zon laat zich regelmatig zien en dat resulteert in vriendelijk, rustig herfstweer.

In m'n atelier ben ik verder gegaan met printen. Hoewel de ronde -zon- vorm geen diepere betekenis heeft, merkte ik in Nederland als ik aan die plaatjes dacht, dat ze me een erg vrolijk humeur bezorgden. En van een vrolijk humeur kun je nooit genoeg hebben. Meer zonnen dus.

Toscanini

Je moet er iets voor over hebben. De wekker zetten bijvoorbeeld. Zodat je precies vanaf 9:00 uur kunt reserveren voor een maand erna. Een dag later kijken en alles is alweer vol. Het restaurant Toscanini op de Lindengracht bestaat al sinds 1985 is is nog steeds onverminderd populair. En niet voor niets, merkten we afgelopen zaterdag weer. 

We waren er voor het laatst in 2014  (zie blogartikel restaurant Toscanini )
Waarom dat de laatste keer was weet ik niet (moeizaam reserveren en altijd vol?) maar nu ben ik alweer een excuus aan het bedenken om er eind januari weer heen te gaan. Alle bevalt me. De witte tafelkleden, het grappige personeel, de eindeloze wijnkaart met wijnen gesorteerd op streekniveau, de kwaliteit van het eten, de béste kwaliteit, zonder opsmuk en de nog redelijke prijzen.

met schoonzus Karlien

salade met lof, radicchio, geitenkaas en peer

pasta met wildzwijnragout