modder en afspraakjes

Met de gezondheid is het weer bagger. Maar de afspraken in het ziekenhuis zijn vervoegd. Kijken of ze er iets mee kunnen. Verder is het hier de laatste week voor we naar Nederland gaan heel zacht weer geworden met vandaag volop zon. Erg prettig. Vorige week nog waren we (weer eens) vastgelopen in de modder met de Toyota. We hebben voor het eerst met de Suzuki geprobeerd de auto uit de modder te trekken, maar dat lukte niet! Ook de nieuw aangebrachte verharding was niet voldoende.  Alleen met het opdrogen van de nattigheid konden we (wel dezelfde dag) uitrijden.

Er staan nog een paar leuke dingen op het programma: een concert: From Berlin to New York in de nieuwe kapel van Félicien. De dag erna nog een etentje, zaterdag de laatste aquarelcursus van het jaar. Zondag moet Frans dan nog de hele dag repeteren met de Big Band en maandag halverwege de dag vertrekken we naar Maizieres om bij Laurent Cotel de nacht door te brengen. Ons favoriete restaurantje in Thuilley-aux-Groseilles is op maandag dicht maar la Pizz des arcades in Pont Saint Vincent is ook leuk. 

korte dagen

  

Nog drie weken en dan zijn de schaduwen echt op hun langst, maar nu zijn ze ook al indrukwekkend.

Het weggespoor naar onze parkeerplaats hebben we de afgelopen tijd geprobeerd te verbeteren. Er was een berg puin overgebleven nadat een boer op verzoek van de gemeente het openbare pad had 'geasfalteerd'. Wij konden datzelfde spul goed gebruiken voor ons privépad.

En verder blijven we bezig hout uit het bos te slepen. Wel met verdiende pauzes in de zon tussendoor.

Koud!

Na de regen kwam de kou. Wel met zon erbij, dus midden op de dag kon ik wel heerlijk in mijn schapenvel een uurtje buiten zitten, maar de rest van de dag was het wennen. De houtkachel de hele dag vol aan en als we een avondje weg waren direct bij terugkomst naar bed (wel met elektrische deken) maar midden in de nacht wakker met een ouderwets ijskoude neus. Op één van de koudste avonden gingen we naar een concert in de Auberge (op de fiets!) met vooraf eten. Eten wat de pot schaft, best heel lekker en daarna het concert van een vrouw op harp met Oost-Europese liederen. Erg mooi! Voor het eerst hoorde ik een harp in het echt. In tegenstelling tot wat ik van harpmuziek had gehoord: romantisch gefladder, was dat wat deze Maëlle Duchemin ten gehore bracht geen gefladder maar kraakheldere, spatzuivere prachtige muziek. 

Gelukkig is het inmiddels niet meer zo koud. Zes graden voelt heel veel behaaglijker dan nul.

En dan misschien tot vervelens toe (niet voor mij maar voor jullie) nieuwe monoprints.

Regen

 

Het rustige, droge herfstweer heeft plaats gemaakt voor regen. Véél regen. De beek stroomt als een gek langs het huis en vanochtend kon Frans ternauwernood wegkomen van de parkeerplaats om te gaan repeteren met het Zuid-amerikaanse bandje Paso a paso. We hebben nu natuurlijk de Samourai om de auto te kunnen trekken naar de asfaltweg, maar dat is uiteindelijk wel gedoe. Dus de komende tijd (in ieder geval november) wordt de plek bij de epuration de nieuwe parkeerplaats.

Verder zijn we als eekhoorns hout voor de komende jaren aan het verzamelen en onder dak brengen. Laatst zijn de electriciteitsmasten vrij gemaakt van bomen eronder en liggen de stammen dus hapklaar om verder door ons gezaagd en gekliefd te worden.

herfst

Nu dan toch de herfstbladeren. De esdoorn, nog niet helemaal ontdaan van al z'n bladeren staat in een bed van geel. Tegelijkertijd zijn er nog bloeiende bloemen. Paardenbloem, scabiosa en avond-koekoeksbloem en biggenkruid.
De zon laat zich regelmatig zien en dat resulteert in vriendelijk, rustig herfstweer.

In m'n atelier ben ik verder gegaan met printen. Hoewel de ronde -zon- vorm geen diepere betekenis heeft, merkte ik in Nederland als ik aan die plaatjes dacht, dat ze me een erg vrolijk humeur bezorgden. En van een vrolijk humeur kun je nooit genoeg hebben. Meer zonnen dus.

Toscanini

Je moet er iets voor over hebben. De wekker zetten bijvoorbeeld. Zodat je precies vanaf 9:00 uur kunt reserveren voor een maand erna. Een dag later kijken en alles is alweer vol. Het restaurant Toscanini op de Lindengracht bestaat al sinds 1985 is is nog steeds onverminderd populair. En niet voor niets, merkten we afgelopen zaterdag weer. 

We waren er voor het laatst in 2014  (zie blogartikel restaurant Toscanini )
Waarom dat de laatste keer was weet ik niet (moeizaam reserveren en altijd vol?) maar nu ben ik alweer een excuus aan het bedenken om er eind januari weer heen te gaan. Alle bevalt me. De witte tafelkleden, het grappige personeel, de eindeloze wijnkaart met wijnen gesorteerd op streekniveau, de kwaliteit van het eten, de béste kwaliteit, zonder opsmuk en de nog redelijke prijzen.

met schoonzus Karlien

salade met lof, radicchio, geitenkaas en peer

pasta met wildzwijnragout  

geld, en waar het blijft

Frans was over een steen gereden met de Samourai, hout ophalend naast de rivier. De knalpijp lag eraf en hij probeerde die te maken.
Pa de volgende dag kwam de aap uit de mouw en bekende hij dat er iets erg mis was gegaan, Veel meer dan alleen de knalpijp. Het hele chassis was ontwricht toen hij een steen verkeerd raakte en er met veel gas toch overheen wilde. Naar de garage. Total loss was diens reactie. 

Ook de tweede garage in het dorp gaf geen cent meer voor de auto.

De verslagenheid bij ons beiden was groot en we probeerden het verlies een plek te geven. Tot de buurman langskwam, ernaar keek en zei: 'Dat kan nog makkelijk gemaakt! Zal ik hem meenemen?' Toen Frans wat twijfelachtig keek stelde hij een bevriende garagist voor en belde hem direct.

En voila, de auto is gemaakt, staat alweer voor de deur. We waren 500 euro armer.

Maar, ondertussen, toen de Samourai nog bij de garage stond ging Frans op pad om via de Franse marktplaats een aanhangwagentje te kopen in Romans (een uur gaans van ons huis). Hij beoordeelde de aanhanger, testte de verbinding met electra voor verlichting en wilde het terrein afrijden. Maar dat lukte niet meer. De auto was dood.

Niet voor- niet achteruit, niets meer, geen lampjes, niets. De eigenaar van de plek baalde, hij moest weg en het hek moest afgesloten. Uiteindelijk belde hij een vriend, gaf hem de sleutels en verdween. De vriend dropte Frans in het nabijgelegen dorp in een café, zijn telefoonnummer achterlatend voor als de dépannage zou komen. Met het bellen naar ANWB, regelen van een sleepwagen en garages benaderen was de middag zo om. Met een taxi van Annonay (de garage waar de auto naartoe gesleept werd) naar huis konden we om een uur of acht 's avonds eindelijk gaan eten. En met dan nog de volgende morgen een leenauto ophalen in Loriol en met 's middags weer met ANWB overleggen ging die dag ook gevuld met auto besognes. 

De volgende dag konden we gelukkig op ons gemak inpakken en ons rustig houden om de volgende dag de lange reis naar Nederland te ondernemen.

De tweede dag in Arnhem wilde ik met de fiets weggaan en bleek ook die niets meer te willen. Naar de fietsenmaker ermee. 400 euro!

Dáár blijft het geld!

Gelukkig heb ik een eigen potje zakgeld en kon ik toch gewoon, na jaren zoeken en de mooiste gevonden te hebben bij de Bijenkorf, wel gewoon nieuwe laarzen kopen.