geld, en waar het blijft

Frans was over een steen gereden met de Samourai, hout ophalend naast de rivier. De knalpijp lag eraf en hij probeerde die te maken.
Pa de volgende dag kwam de aap uit de mouw en bekende hij dat er iets erg mis was gegaan, Veel meer dan alleen de knalpijp. Het hele chassis was ontwricht toen hij een steen verkeerd raakte en er met veel gas toch overheen wilde. Naar de garage. Total loss was diens reactie. 

Ook de tweede garage in het dorp gaf geen cent meer voor de auto.

De verslagenheid bij ons beiden was groot en we probeerden het verlies een plek te geven. Tot de buurman langskwam, ernaar keek en zei: 'Dat kan nog makkelijk gemaakt! Zal ik hem meenemen?' Toen Frans wat twijfelachtig keek stelde hij een bevriende garagist voor en belde hem direct.

En voila, de auto is gemaakt, staat alweer voor de deur. We waren 500 euro armer.

Maar, ondertussen, toen de Samourai nog bij de garage stond ging Frans op pad om via de Franse marktplaats een aanhangwagentje te kopen in Romans (een uur gaans van ons huis). Hij beoordeelde de aanhanger, testte de verbinding met electra voor verlichting en wilde het terrein afrijden. Maar dat lukte niet meer. De auto was dood.

Niet voor- niet achteruit, niets meer, geen lampjes, niets. De eigenaar van de plek baalde, hij moest weg en het hek moest afgesloten. Uiteindelijk belde hij een vriend, gaf hem de sleutels en verdween. De vriend dropte Frans in het nabijgelegen dorp in een café, zijn telefoonnummer achterlatend voor als de dépannage zou komen. Met het bellen naar ANWB, regelen van een sleepwagen en garages benaderen was de middag zo om. Met een taxi van Annonay (de garage waar de auto naartoe gesleept werd) naar huis konden we om een uur of acht 's avonds eindelijk gaan eten. En met dan nog de volgende morgen een leenauto ophalen in Loriol en met 's middags weer met ANWB overleggen ging die dag ook gevuld met auto besognes. 

De volgende dag konden we gelukkig op ons gemak inpakken en ons rustig houden om de volgende dag de lange reis naar Nederland te ondernemen.

De tweede dag in Arnhem wilde ik met de fiets weggaan en bleek ook die niets meer te willen. Naar de fietsenmaker ermee. 400 euro!

Dáár blijft het geld!

Gelukkig heb ik een eigen potje zakgeld en kon ik toch gewoon, na jaren zoeken en de mooiste gevonden te hebben bij de Bijenkorf, wel gewoon nieuwe laarzen kopen.