rozen, salie, wikke en papaver

De bloemen in de achtertuin zijn op z'n mooist. De nieuwe roos (rood) is voor het eerst dit jaar uitbundig aan het bloeien. De gele roos heeft voor het eerst geen luis, de salie bloeit, de ingezaaide wikke op de plek van de vijver steekt zijn kop op en de papaver is bijna! uit. Het weer zit mee, ik heb geen last van kwaaltjes en als je de krant niet leest kun je denken dat alles in de wereld oké is. Dus wellicht een goed idee om eens een week het wereldnieuws niet te volgen en je te verheugen in alle mooie dingen des levens.

OR

Dit was mijn (bijzondere) badkamer de afgelopen twee dagen tijdens mijn laatste tweedaagse van de Ondernemingsraad. Eind dit jaar stop ik met werken en dus ook met de OR. Ik heb veel plezier beleefd aan het werk voor de OR met de bijbehorende cursussen, etentjes en twee-daagsen. Veel informatie verwerken, hard werken, maar dat (meestal) in een goede sfeer zal ik de OR meer missen dan mijn roosterwerk. Het is nog niet klaar, maar de tweedaagse was altijd een hoogtepunt in het jaar. We hebben op verschillende plaatsen gelogeerd in de wijde omgeving van Arnhem. De afgelopen twee jaar dus in Spelderholt in Beekbergen. Hier werken jongeren met een beperking. Zij worden opgeleid voor functies in de horeca, dienstverlening en onderhoud. Met ons verblijf werken we dus ook mee aan de ontwikkeling van de Spelderholt-studenten. Twee vliegen in één klap zogezegd. 

Zo wordt het afscheid van mijn werkzame leven stapsgewijs ingezet. Eerst nog de moeilijkste periode van het jaar door: ervoor zorgen dat er voor de eerste periode na de zomervakantie vóór de vakantie een conceptrooster ligt. Zaak is me niet te laten opjutten door het feit dat er weer te weinig ruimte is voor alle groepen, maar dit probleem te laten waar het hoort: het management. Voor de laatste keer dus, deze stress. Die ga ik niet missen!

Vijver (vervolg)

.

   

Ooit zag de vijver met zijn bewoners eruit zoals boven. 

Maar nu is de vijver weg.
Het klusje dat we voor juni voor ogen hadden is al achter de rug. Toen ik vrijdagavond met emmers begon wat water uit de vijver te halen zagen we hoe snel dat eigenlijk ging. Dus gingen we door. De lege kuip hebben we nog geprobeerd er in één stuk uit te halen, om te kunnen verkopen, maar dat lukte niet. Ondertussen bleken er toch nog een enkele kikker en tientallen salamandertjes gevestigd te zijn. Die hebben we in een emmer verhuisd naar de dichts-bijzijnde vijver vóór W.'s oude school. In de plastic bak ging daarna dus toch de slijptol. En daarna moest het gat weer gevuld!

 

 

 Glad en kaal ziet het er nu uit. Want meteen maar de woekerende klimop van de buurvrouw, die zich al in dakrand had geworteld, verwijderd. Maar op Marktplaats is een houten regenton gekocht (vrijdag ophalen) en de groenbemester en de éénjarige bloemen gezaaid. Even wachten dus en dan hebben we een vijver minder, maar een stuk tuin erbij.

Fietsen, schilderen, eten

De (electrische) fiets was meegenomen naar Frankrijk. Na eerst een klein rondje dorp en daarna een groot rondje dorp durfde ik het gisteren aan om naar Arlebosc te fietsen. Het ging supergoed, dus een volgende keer durf ik het wel aan om naar de markt in Lamastre te fietsen of om mooiere, maar smallere en steilere weggetjes te nemen.

Ik heb de afgelopen weken ook weer geschilderd. Het schilderij van mijn oma afgemaakt en een nieuw schilderij van Boris, de oudste zoon (5 jaar) van vrienden in Arlebosc. Over de vorige was ik niet helemaal tevreden en ik heb een nieuwe poging gedaan. Ze vonden het mooi, dus missie geslaagd. Toen ik gister langskwam hing hij al met de andere drie familieleden in het trapgat.

Dan nog over eten. F heeft weer fantastisch gekookt elke dag, met als hoogtepunt een groentengerecht uit het kookboek van Alain Caron. Kool en knolselderij (met veel boter en room) en niet te vergeten de half mislukt uitziende pizza's die toch verrukkelijk bleken. Het etentje bij restaurant Coulemelle had een ander hoogtepunt moeten worden maar werd het helaas niet. Eén van de amuses miste alle smaak door zoutgebrek, daarentegen was mijn ravioli zo bremzout dat ik niet verder kwam dan een halve ervan te eten. De ober reageerde onbeschoft. Bij de zoutloze amuse beweerde hij dat dat het niet kon dat het niet goed smaakte en bij de ravioli haalde hij zijn schouders op. Hij reageerde ook niet op mijn verzoek om het zelf te proeven in de keuken. De dame bij de kassa die we vertelden dat er een en ander was misgegaan zou het bespreken met de manager. Ik hoop dat ze dat doet want ik was er bloedsjacherijnig van geworden.

Het voorgerecht dat wél heel lekker was. Makreel met grapefruitsaus.

Nu zit ik in een waterig, maar heerlijk zonnetje voor het huis van de laatste ochtend te genieten en wil jullie toch ook de foto van de slang die ik zag ik de tuin van de oude juf van W. (die ook al in Arlebosc woont) niet onthouden.

mei

Het is droog geweest hier. Ondanks dat is het stralend groen. Alleen de blauwe regen zag er niet bijster florissant uit. Maar door snel wat emmers water uit de beek te halen is er verbetering zichtbaar. 

Verder is de nieuwe kast voor de zolder aanleiding om van alles te herschikken. Tafels vooral. De grote van zolder naar het atelier, de middelgrote naar de logeerkamer en die van de logeerkamer naar de zolder. En dan eerst schilderen (en schuren....). 

 

De paardenbloemen zijn inmiddels weggemaaid ten gunste van het terrasje.