casoncelli della Bergamasco (gevulde verse pasta)

 

We hadden semoule (meel om pasta te maken) staan dat op moest, want al over de datum, en er was geen enkel weekend waarin F. voldoende tijd had om er werk van te maken.

Ik doe dat soort dingen niet. Ik vind het fantastisch om ernaar te kijken en nog geweldiger het op te eten, maar werk maken van eten koken heb ik lang geleden achter me gelaten. Waar dit door komt weet ik niet want vroeger haalde ik er wel veel plezier uit.

Afijn, afgelopen zondag moest het toch wel mogelijk zijn met alleen maar een concert 's middags dat ook nog vroeg (want nieuwe Coronaregels) afgelopen zou zijn.

Na de ochtendkoffie werd de 'farce' gemaakt. Duurde een uurtje (iets langer dan gedacht want best veel). 's Middags terug van het concert, later dan gepland want nog gezellig met een biertje, was de pasta aan de beurt. Alles viel toch een beetje tegen. Het kneden, de bolletjes deeg drie maal met beleid door de pastamachine draaien tot pasta-vellen en het uiteindelijke vullen. Maar... de hoeveelheid was er dan ook naar. We kunnen na deze keer, we zaten uiteindelijk pas na achten aan tafel, nog een groot aantal keren genieten van de tortellini gevuld met worst, gehakt, peer, amaretto, rozijnen, knoflook, peterselie, broodkruim en parmezaanse kaas. Ik verheug me al op de volgende keer.

Chambres d'hôtes

Dit is de ontbijtruimte van de Chambres d' hôtes Maizières (ten zuiden van Nancy) waar we al bijna twintig jaar komen.

Het huis, een herenhuis uit de 18e eeuw, staat midden in de straat in een verder nogal oninteressant lintdorp. Ooit kwamen we hier via het Trotterboekje:  ' Chambres d'hôtes in Frankrijk, de 1500 beste Trotteradressen' terecht toen de vader van Laurent het huis bestierde. Je kon er toen nog een avondmaaltijd gebruiken. We aten er voor het eerst tomatenjam (armeluis jam werd ons verteld) en pas toen we er uitdrukkelijk om vroegen werd er wijn uit de kelder gehaald om bij het hoofdgerecht te drinken. Dat bleek een, bij ons toen onbekende want oude, Beaujolais te zijn. Die was fantastisch. We waren blij met onze vrijmoedigheid erom te vragen want table d'hôtes is immers eten (en drinken) wat de pot schaft.

Ineens was de oude eigenaar er niet meer en had zijn vrijgezelle zoon Laurent het bedrijf overgenomen. Geen avondmaaltijden meer, maar wel altijd een geweldig ontbijt, met veel soorten zelfgemaakte jam, croissants en af en toe een vers taartje.

Het ontbrekende avondeten is niet echt een probleem. Soms eten we brood, kaas en wijn op de kamer,  in de zomer doen we dat op het terras, maar meestal gaan we naar een restaurantje een aantal kilometer verderop. Ook al twintig jaar met dezelfde eigenaren en met eenvoudig, klassiek, heerlijk eten. 

Ik ben dol op het huis. Met oude krakende visgraatvloeren, een harnas in de gang en een lichtblauw bad in een lichtgroene badkamer. 

Over Laurent heb ik wel bedenkingen.

Ik weet niet of het ouderwets Frans machisme is of louter verlegenheid, maar de interessante gesprekken die hij met F. voert over de boerenstand, de geschiedenis van het huis of zijn familie worden louter tussen de mannen gevoerd waarbij Laurent mij nooit aankijkt. Ook het handen geven wordt (zoals ook nog regelmatig in ons eigen dorp) alleen met F. gedaan. Ik bezie het als een reliek passend bij de oude tijd en het oude huis en bekijk het meer in verwondering dan met ergernis. Voor de komende  kerstvakantie verheug ik me er in ieder geval alweer op om er op heen- of terugreis een nacht te verblijven.

hek

Het gebeurde ons zondag voor de derde keer: met de auto bijna opgesloten raken achter een hek dat onverwacht dichtgaat.

De eerste keer is lang geleden. Het was in Zuid Frankrijk. Ik reed met een huurauto met mijn ouders en mijn zus van Juan les Pins waar we onze neef hadden bezocht terug naar het huis van mijn zus. Ik reed verkeerd en wilde keren door een terrein bij een appartementencomplex op te rijden. Terwijl ik een grote boog maakte begon het hek dat toegang gaf tot het terrein zich langzaam te sluiten. Ik riep keihard: 'KUT'. Dit werd, ook al was het zo, niet door mijn moeder op prijs gesteld. We redden het niet om weg te komen en bleven voor het inmiddels dichte hek staan. 

Gelukkig zagen we al snel een bewoner op het terrein die voor ons het hek kon openen. Alles bij elkaar duurde de stress niet al te lang.

De tweede  keer was afgelopen zomer in Italië. Voor een korte stop om een schuivend object in de kofferbak beter neer te leggen reden we de stoep op (geen hek gezien). Na recht leggen van het gewraakte ding (doos wijnflessen?) zagen we tot onze ontzetting wederom een hek zich voor ons sluiten. Maar omdat het een bedrijventerrein leek en het een door-de-weekse dag was maakte F. zich geen zorgen. Hij liep naar het dichtstbij gelegen gebouwtje en gebaarde naar een werknemer, die hij door het raam kon zien, naar onze auto en het hek dat niet helemaal gesloten was, maar toch geen opening liet, zo leek het, om een auto doorheen te laten gaan. De persoon knikte en F. liep opgelucht terug. Maar er gebeurde niets! Opnieuw liep F. naar het gebouw. Nu wenkten ze hem binnen. 

F. kwam redelijk teleurgesteld in de Italiaanse volksaard terug bij de auto en vertelde dat het hek niet zomaar opengemaakt kon. We waren op verboden terrein! Er moest gewacht worden op de opzichter. Wanneer die kwam wisten ze niet.

Redelijk wanhopig keken we naar de opening in het hek. Zouden we niet... als we de spiegels inklapten...We probeerden het en met 1 centimeter ruimte aan beide kanten lukte het ons te ontsnappen.

Italianen!

En dan afgelopen zondag. Gewoon in Nederland. Gewoon bij de Praxis. Het is de makkelijkste parkeermogelijkheid bij het nieuwe huis van onze zoon. We waren vroeg gekomen om te klussen en zouden ook vroeg weer weggaan. Maar toen het klussen was gedaan en we ter ontspanning nog wat dronken en aan de praat raakten zag ik het langzaam donker worden. Het duurde nog enige tijd tot het tot mij doordrong dat we de auto weg moesten halen want Praxis en bijbehorend parkeerterrein sluiten om 17:00 uur. 'Hoe laat is het?' schreeuwde ik ineens. Het bleek 17:10 uur. We renden naar de lift. Ik al half huilend van de stress. F. rende van de lift naar de Praxis, het hek was nog open. Hij reed de auto naar de straat en onze zoon zag dat een medewerker het hek een minuut later sloot en op de bus stapte die vlak daarna aan kwam rijden.

Pffffff

Nu zijn dit natuurlijk geen échte rampen. We hadden met de trein naar huis kunnen gaan en ik had de volgende dag de auto kunnen ophalen. Maar toch. Ik ben benieuwd of een ezel zich na drie keer aan dezelfde steen te hebben gestoten dit een vierde keer laat gebeuren. Ik houd mijn hart vast.

moestuin

In aanloop naar onze sabbatical had ik allerlei groente- en bloemenzaden voor-gezaaid om zodra we zouden aankomen in Frankrijk deze kleine plantjes in de voorbereide moestuin te planten. Het was spannend om te zien wat zou aanslaan en wat niet. Veel sloeg niet aan of pas heel laat. Een troost was dat ik niet de enige was met tegenvallende oogst. Ondanks de natte zomer, of juist daardoor? kwamen de tomaten veel te laat op gang, bleven de worteltjes superklein en bleef de aubergine steken op 20 centimeter (het blad, niet de vrucht :). Helaas had ik geen courgettes gezaaid, want in mijn beleving doen die het wel altijd.

Dan het raadsel van de artisjok. Die deed het ook niet zo goed. Tot ik in de herfst opnieuw de moestuin inspecteerde, er nog een dozijn komkommers plukte, en zag dat de artisjok zo gegroeid was.

Daarop las ik opnieuw de tekst op het zakje en las dat de plant tweejarig is....

Beginnersfoutje. Maar wel op tijd ontdekt. Ik pakte de planten in voor de winter zoals overal om ons heen ook gebeurt en ben heel benieuwd wat er volgend jaar van komt.

demonstreren

Van de stilte van het bos in Felicien naar de drukte van een demonstratie in Nijmegen.

Na acht dagen vol zon in de herfstvakantie in Frankrijk, op zaterdag in de stromende regen terug naar Nederland om zondag weer een woonprotest demonstratie mee te maken. Niet in Amsterdam met 10.000 man maar met 500 in Nijmegen. Andere sfeer, andere deelnemers maar met het fijne fanfare-achtige optreden van Kladderadatsch. Voor het eerst mensen van Volt ontmoet. Kostte enige moeite om ze te ontdekken. De voorman hield de paarse vlag niet in de hoogte, maar op de grond...

Ook demonstreren moet je leren.