Liever één vogel in de hand dan tien in de lucht. Zo luidt het spreekwoord. Maar misschien laat ik ze toch voortaan vliegen. Waar gaat het om? Ik had laatst een wilde eend gekocht op de markt (we zijn halftijdsvegetariërs en wild moet zeker kunnen, ons inziens) en we verheugden ons op een lekker maaltje. Nog geen vijf minuten vóór het mis ging waarschuwde ik mijn tafelgenoot nog voor verdwaalde kogeltjes in het vlees. Maar toen hoorde ik krak en was het al te laat.
In eerste instantie leek het mee te vallen. Ik voelde aan mijn kies en hij leek nog heel.
Helaas...de volgende ochtend, het stokbrood van de vorige dag was extra opgebakken, crashte mijn kies alsnog. Blijkbaar was er door de kogel een barst ontstaan in de kies en was de korst van het brood voldoende om de breuk te vervolmaken.
Naar de tandarts dus. Het viel wel mee eigenlijk. Sinds ik kennis heb gemaakt met paradontologie (zoek maar op, een hele mond uitleg) stellen bezoekjes aan de tandarts niet eens zoveel meer voor.
Maar in combinatie met andere kwalen (allergische oog-ellende) waar ik lang geen last van had maar nu ineens weer heel veel, voelde ik me vandaag best zielig. De sneeuw vanochtend werkte ook niet mee.