vloer

 

Zo mooi zag de vloer er na een schuur- en oliebeurt van een prof in 2015 uit (zie de blog van 22 mei in dat jaar). Sindsdien had ik hem elk jaar, zoals voorgeschreven, een 'grote beurt' gegeven.  Een heel gedoe want na de grondige reiniging moet de vloer acht uur drogen (niet betreden) en na het oliën en goed uitwrijven, kan er opnieuw niet op gelopen tot zes uur later. Vorig jaar was er door de sabbatical niets van gekomen, dus dit jaar, mede ingegeven door een paar heftige vlekken werd het de hoogste tijd en had ik twee dagen uitgekozen om het werk te doen. 

Maar dat ging niet helemaal goed. Het schoonmaken ging, hoewel vermoeiend, wel goed. De volgende morgen ging ik met het blik olie aan de gang. Bij schudden leek er nog genoeg inhoud te zijn. Maar bij het schenken bleek de emulsie niet meer goed gemengd en leek zelfs geschift. Toch, eigenwijs, probeerde ik een stukje en ging daarna door.

Het resultaat: een vlekkerige, en op de ene plaats wel en op de andere plaats niet goed ingetrokken olielaag.

Ik baalde, ging advies vragen aan de houtwinkel, en het moet allemaal overnieuw. Komend weekend staat daarvoor gepland waarbij F. gaat helpen en dan hoop ik dat onderstaande ellende verbeterd is.

lente, gezondheid, atelier, ballet,

En oorlog. Jelle Brandt Corstius, Rusland-kenner, is een dagelijkse podcast begonnen: Voordat de bom valt. Heel veel achtergrondinformatie. Bijvoorbeeld over het Russische leger (ouders sparen, als ze dat kunnen, al vanaf de geboorte van hun zoon om dokters te kunnen omkopen zodat hun kind niet in militaire dienst hoeft. Dit vanwege de onmenselijke omstandigheden in Rusland voor dienstplichtigen). Zeer luisterenswaardig. Het duurt een minuut of tien en er is elke dag een nieuwe aflevering.

Vrolijker onderwerpen komen toch vanzelf bovendrijven. Vooral door het fantastische weer waardoor ik me, ondanks alles, heel vrolijk voel. Maar ook door mijn eigengereide medicijnengebruik waardoor mijn kwalen bijna zijn verdwenen.

Een fotootje van mijn atelier in Frankrijk, waar mijn ezel, die nu hier in Arnhem staat, komende vakantie heen verhuist. De ezel had ik gekocht om in Arnhem ook te gaan tekenen. Maar die kamer leent zich er niet zo goed voor omdat F. die kamer heeft geconfisqueerd door het thuiswerken met Corona.

Over ballet. Ik ga optreden! Ik ga niet zeggen wanneer, want waarschijnlijk alleen leuk voor de deelnemers. Ik ben verbaasd over mezelf dat ik zin in heb om op een podium te staan.

Met mijn juf Marie-Chantal Bakx (met het donkere haar).

ziek

De afgelopen twee en een halve maand was ik vier keer bij de huisarts. Twee keer in Nederland en twee keer in Frankrijk. De artsen zelf zijn even aardig. Maar als het gaat over voorschrijven middelen of kosten prefereer ik Frankrijk. Dat doe ik al langer trouwens. Ik herinner me de keer dat ik met mijn kind met oorontsteking bij de Franse arts was. Dat hij me meldde dat W's oor vanbinnen zo rood was als een brandweerauto, hij hem antibiotica gaf en het kind 's middags alweer aan het spelen was. Een contrast met Nederland waar je het met een oorontsteking eerst een week aan moet kijken. Om dan nadat je het kind met helse pijnen door de week hebt gesleept, alsnog antibiotica voorgeschreven krijgt.

Ik herinner me de keer dat ik met rugpijn pijnstillers kreeg, die ik graag in Nederland, toen de rug weer opspeelde graag wilde hebben maar de arts uitriep: 'maar dát schrijf ik je niet voor!'

Dan de kosten. Het bezoek aan de huisarts is altijd 25 euro. De medicijnprijzen zijn vooroorlogs, ook voor onderzoek. Voor bloedonderzoek moest ik tot mijn verbazing zes hele euro's betalen.

Mijn ergernis kwam vanmiddag tot een hoogtepunt toen bleek dat de kosten van alle medicatie die de Nederlandse huisarts me had voorgeschreven eerst van mijn eigen risico afmoesten.

Er zijn erger dingen. En ik kan het betalen. Maar er zijn mensen die dat veel minder kunnen. Dus ik twijfel een beetje of ik morgen toch niet op Volt maar op mijn oude SP ga stemmen. De partij die altijd gestreden heeft tegen boete op ziek zijn.

nog meer schilderijen

O

C

W

F

C

kaas, kunst en oorlog

Kaas, Franse kaas, is in Nederland ook volop te krijgen. Maar zulke lekkere geitenkaas als bij ons in het Franse dorp hebben ze toch nergens. Een probleem is de verkoper. Deze houdt ervan om bij elk kaasje het hele levensverhaal van de kaas in kwestie, wat betreft afkomst, beste bewaarcondities enz. enz. uitgebreid uit de doeken te doen. Je bent er dus even zoet. Vreemd is dat de winkel vaak gesloten is. Vooral op marktdagen. Bij uitstek toch de dag dat hij klandizie kan verwachten. Afgelopen vrijdag was het weer zover. Ik vond dat we ons wel eens konden trakteren op een kaasplankje. Qua kosten moet je de kaas niet elke dag willen eten, maar aan het begin van de vakantie...

Om 10 uur liepen we ernaartoe. Er hing een briefje op de deur: open tussen 11 en 12 en van 16 tot 19 uur. 

We gingen koffie drinken. Geen straf, pal in de zon op het terras van de Auberge. Tegen half 12 keken we opnieuw naar een dichte deur. Na aanbellen werd er boven een raam geopend en verklaarde een meisje: ' hij is op de markt'.

Tja, dat moet natuurlijk ook gebeuren. En voorspellen hoe laat je dan je eigen nering opent is ook een kunst. 

Tussen lezen in de zon en klusjes probeer ik te schilderen. Moeilijker dan tekenen, maar met een brede kwast heb je zo een witte verflaag gezet over het deel wat je niet bevalt. Zie twee versies van hetzelfde schilderij waarbij de eerste dus niet meer bestaat en ik over de tweede twijfel of er weer witte verf overheen moet.

En dan over de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Wat erover te zeggen is, is al geschreven. Ik lees de krant en huiver...