mei

Een verlate blog door -dinsdag vergeten- en -woensdag op weg-. Zoals altijd is is de aankomst bij ons huis in Felicien in mei overweldigend fijn. Alles is groen. In tegenstelling tot vorig jaar bloeit de sering uitbundig. Je ruikt haar geur over grote afstand. De brem bloeit en ook wil er eindelijk iets groeien aan de voorgevel van het huis: irissen. Vorig jaar van V en J gekregen, uitgestoken wegens te veel op hun terrein. Door F met liefde en kennis (afgeknipt) geplant voor het huis, achter het huis en opzij van het huis (!).

pasen

Het was een heerlijke Pasen. Met zon, met etentjes, met wandelingen in Utrecht en Angerenstein en met scharrelen in de tuin. Uit onderstaand kookboek van Alain Caron had ik bij het etentje op Paaszaterdag twee recepten gekozen om te maken. Dit kookboek is de oorzaak van mijn hernieuwd kookplezier. Uiterst bewerkelijke recepten. Maar zo verleidelijk eruitziend op de foto's en de belofte waarmakend bij het opeten, is het de inspanning van het maken ervan dubbel en dwars waard.

Op dit zonovergoten plein van café restaurant de Rechtbank in Utrecht aten we op Paaszondag een lekkere salade met een glas wijn/bier/cola erbij met onze zoon, nadat we al wandelend van zijn huis naar de binnenstad (wederom) hadden geconcludeerd dat Utrecht een van de leukste steden is van het land.

Tot slot de lunch op Paasmaandag in een met blauwe regen omlijste tuin, waar we altijd pompoensoep krijgen als voorgerecht van de gastheer en de gastvrouw zich had gestort op een Italiaanse hartige paastaart en op drie (3!) toetjes, alle bomvol calorieën.

                                                                

vrijwilligerswerk

Met mijn huidige vrijwilligerswerk stop ik 1 juli.

Dat heb ik bijtijds aangekondigd en daar ben ik blij om, want het kost me teveel. Het is niet zo dat ik de Syrische vluchtelinge, inmiddels met een verblijfsvergunning niet aardig vind. Integendeel. Maar de problemen die stapsgewijs aan mij worden geopenbaard bezorgen me hoofdbrekens.

Het helpt niet mee dat zij twee jaar geleden een vierde kind kreeg en er daarna een pandemie losbarstte waardoor haar ambities op een lager plan gezet moesten en zij het geleerde Nederlands weer half vergat.

Het helpt niet mee dat er voor de peuteropvang van haar jongste een wachtlijst is waardoor zij de vervolgcursus Nederlands niet kan volgen omdat ze geen opvang voor hem heeft en het helpt ook niet dat haar man van het ene baantje in het andere rolt en niet echt geweldig verdient. En het helpt ook niet mee dat je tegenwoordig als je een telefoonnummer belt om zaken te regelen en om hulp vraagt, je bijna nooit meer een levende persoon aan de lijn krijg maar alleen een robot.

Dit alles: het willen, maar niet slagen maakt mij ongelukkig. De laatste openbaring is dat er nu schulden zijn bij de belastingdienst en de gemeente. 

Het plaatje dat ik vond op internet verbeeldt onbedoeld mijn gevoel. De handen in onmacht in de lucht.

meesterwerk

Ik heb een meesterwerk gezien. De film ' Drive my car'. Een film gebaseerd op verhalen van Haruki Murakami (door wiens boek Norwegian Wood ik niet heen kwam). 

In dezelfde week ben ik weggelopen bij de voorstelling Midzomernachtsdroom van toneelgroep Oostpool. Ik vond er helemaal niets aan. Verder heb ik een hele leuke film gezien: Red Rocket en maandag ga ik naar Wende.

 

Als u denkt dat ik voortdurend in theaters bivakkeer: het kan zomaar een paar maanden duren voor ik weer naar een voorstelling ga.

Maar om terug te komen op het meesterwerk: gaat dat zien! En bespreek een plaats vóórin de filmzaal zodat de beelden u geheel kunnen overspoelen.

Hier de link naar de trailer: Drive my car

en ook naar Red Rocket: Red Rocket

 ps:  de vloer is nauwelijks opgeknapt van de nieuwe behandeling :)