Dat heb ik bijtijds aangekondigd en daar ben ik blij om, want het kost me teveel. Het is niet zo dat ik de Syrische vluchtelinge, inmiddels met een verblijfsvergunning niet aardig vind. Integendeel. Maar de problemen die stapsgewijs aan mij worden geopenbaard bezorgen me hoofdbrekens.
Het helpt niet mee dat zij twee jaar geleden een vierde kind kreeg en er daarna een pandemie losbarstte waardoor haar ambities op een lager plan gezet moesten en zij het geleerde Nederlands weer half vergat.
Het helpt niet mee dat er voor de peuteropvang van haar jongste een wachtlijst is waardoor zij de vervolgcursus Nederlands niet kan volgen omdat ze geen opvang voor hem heeft en het helpt ook niet dat haar man van het ene baantje in het andere rolt en niet echt geweldig verdient. En het helpt ook niet mee dat je tegenwoordig als je een telefoonnummer
belt om zaken te regelen en om hulp vraagt, je bijna nooit meer een levende persoon aan de
lijn krijg maar alleen een robot.
Dit alles: het willen, maar niet slagen maakt mij ongelukkig. De laatste openbaring is dat er nu schulden zijn bij de belastingdienst en de gemeente.
Het plaatje dat ik vond op internet verbeeldt onbedoeld mijn gevoel. De handen in onmacht in de lucht.