Wie mij kent weet dat ik niet in de eerste plaats een fan ben van jazz. Maar door connecties: Bo v.d. Graaf met I Compani en mijn eigen man die voornamelijk jazz speelt op zijn trombone ben ik inmiddels behoorlijk ingevoerd.
Maar, mijn eerste liefde is het niet...(geef mij maar Nick Cave, zie eerdere berichten).
Tot wij in de afgelopen kerstvakantie naar Nas togen voor een concert met Francois Gallix: bassist, een veelbelovende saxofonist uit Lyon, momenteel studerend in de Verenigde Staten en de virtuoze drummer Pipon (niet zijn echte naam).
Die Francois Gallix is een bijzondere man. Hij is nationaal en internationaal bekend, maar heeft zich sinds een tijdje teruggetrokken op de boerderij van zijn broer 'in the middle of nowhere' in de buurt van Lamastre en geeft daar wekelijks concerten in een primitieve schuur. Hij weet daar artiesten van allure te trekken die van heinde en ver komen naar zijn berg om voor een opbrengst 'middels de pet' de sterren van de hemel te spelen.
Francois Gallix
Het concert dat wij op 5 januari zagen heeft diepe indruk gemaakt. Niet alleen op mij. Ook vrienden zeiden achteraf dat we getuige waren geweest van iets heel bijzonders. Het bijna maniakale spel van de bassist, het virtuoze spel van de Marokkaans/Franse saxofonist, het onwerkelijke drummen van Philipe (Pipon) Garcia werd steeds intenser tot 'noise' aan toe waarbij het publiek als betoverd aan het wiegen en bewegen was. Het applaus van de ongeveer veertig toeschouwers was na afloop oorverdovend.
De foto is ter plekke gemaakt, maar de YouTube video is van een ander concert (wel in Nas) maar met een pianist en een andere saxofonist. Niettemin het luisteren waard voor een indruk. Kijk alle vijf minuten of een minuutje tussenin.
You Tube filmpje jazz concert in Nas