autojacht

Bijna net zo (in)spannend als twintig jaar geleden onze Franse huizenjacht was dit keer de zoektocht naar een andere auto. We reden al twaalf jaar een diesel Renault Clio. Eerst een fraaie rode met panoramadak, maar toen onze zoon die zes jaar geleden in de prak reed was er qua verzekering alleen een saaie grijze te krijg, zonder dat speciale dak. Goed, daar hebben we nog zes jaar mee rondgereden tot F. besloot dat het tijd was afscheid te nemen van een dieselauto. Hij had zijn zinnen gezet op een Clio hybride. Een elektrische is met onze frequente reizen naar Frankrijk niet handig en een plug-in met twee huizen, en dus twee noodzakelijke opladers, ook niet. Hybride dus. Maar zo'n Clio heeft mét accu een nog kleinere bagage-ruimte dan wat we nu hebben, dus ik maakte bezwaar. Daar werd naar geluisterd en de term Toyota Auris volgde. Mijn hart maakte een sprongetje want dit is een auto met een maatje meer, en daar houd ik van. Ik enthousiasmeerde dus waar mogelijk en de zoektocht ging verder met dit type.Vele bezoekjes aan dealers volgden met vele kopjes slappe koffie. Van Veenendaal en Ede naar Toyota Lauwmans in Arnhem. Vandaar naar Dordrecht Waalwijk, Raamsdonksveer, Tilburg en last but not least, want daar komt onze auto nu vandaan: Goudriaan, een dorp boven Gorinchem. Niet alleen de maat, maar ook de kleur is belangrijk. Van blauw (vond F. toch niet mooi genoeg) via bruin (viel mij toch tegen) stuitten we bij toeval op rood. In Dordrecht, waar we een bruine gingen bekijken stond op de parkeerplaats een rode en vroeg F.: 'Is dat niks?' Ik moest even schakelen maar werd snel enthousiast. Dus rood is het  geworden. Ik hoef nu in ieder geval nooit meer bezorgd te zijn dat de bagage die we toch altijd weer naar Frankrijk heen en weer slepen niet zal passen. Met de achterbank naar beneden kunnen we 1658 liter bagageruimte vullen...

Klarenbeek

Afgelopen zondag, het zonnetje scheen, wandelden we naar de Steenen Tafel. Een watertoren, gebouwd in 1928 waar op de begane grond vroeger een café gevestigd was en tegenwoordig een restaurant met dezelfde naam. Een restaurant waar ik menig heerlijk etentje heb meegemaakt (en ook twee keer een mindere waarna ik er nooit meer geweest ben). Onderweg bloesem en mooie vergezichten en de wegwijzer die rechtstreeks uit het boek 'de Zevensprong van Tonke Dragt zou kunnen komen. De zomer is mijn favoriete seizoen, maar de lente komt dichtbij.

stemmen

Ik kon het toch niet laten om vanmiddag toch nog het tv-debat van Jeroen Pauw terug te kijken 'Linksom of Rechtsom' en me op te winden. Hoe Rutte met opgeheven hoofd, na alle vernietigende rapporten, staat te verkondigen dat het land beter af is met hem dan met 'de linkse wolk' is me een raadsel. Vooral omdat hij de afgelopen twee jaar nogal links beleid heeft uitgevoerd. 

Beter dan je opwinden over dit soort debatten is het om te luisteren naar de podcast 'de kamer van Klok', de podcast van de Volkskrant die elke vrijdag de politiek duidt. Met afstand en een helicopterview en af en toe lekker cynisch.

Morgen toch maar Volt stemmen (en PvdA voor de Waterschappen). Hoewel ik SP en Groen links/PVDA ook mijn stem gun. Dat laatste zou een strategische stem zijn en altijd als ik strategisch stem krijg ik daar spijt van. Zoals die keer dat ik PvdA stemde en Diederik Samson de hele thuiszorg en verpleeghuiszorg bij het oud vuil zette. 

Nou ja, alle linkse partijen zijn natuurlijk oké. Of, nou ja, als je überhaupt maar stemt.

brieven

Vanaf de tijd dat mijn ouders in de jaren zeventig op vakantie gingen naar het buitenland, meestal naar Frankrijk, heeft mijn moeder brieven geschreven naar ons, de kinderen. Die brieven waren gedetailleerde verslagen, van dag tot dag, over wat er gebeurde onderweg en op de campings.

De brieven zijn bewaard gebleven en onlangs kreeg ik het idee om ze te scannen en er wellicht een boekje van te maken. De stijl vind ik namelijk bijzonder. Je zou die kunnen vergelijken met de schrijfstijl van Karl Ove Karlstad (dat zou mijn moeder deugd doen om met een beroemde schrijver vergeleken te worden!) Heel erg spreektaal en heel erg de details in. Geen diepzinnige bespiegelingen maar beschrijvingen van de normale dingen die gebeurden.

Toen mijn moeder bijna niet meer kon zien en F. weleens meeging met een bezoekje aan haar heeft hij er enkele aan haar voorgelezen. Het was fijn om in de kamer van het verpleeghuis de sfeer van de Franse zomers naar boven te halen. 

In een tijd waarin er bijna niet meer met de hand wordt geschreven is het ook interessant om de schrijfstijl van de letters van veertig jaar geleden te zien. Sommige letters ( de 't' ) heb ik ook nog in mijn jeugd geleerd zo te schrijven. Daarentegen was de hoofdletter D al niet meer zo gekruld als mijn moeder ooit had geleerd.