Poor Things

In deze somberste tijd van het jaar ga ik vaak naar de film. Thuis kijken is ook prima, maar in de bioscoopzaal voel je je even helemaal weg. Afgelopen zondag had F. een concert (waar ik niet heen wilde want een Big Band) en bedacht ik om in plaats van naar de film eens naar het gemeente museum in Arnhem te gaan. Het was een aantal jaar dicht geweest wegens verbouwing en ik was na de heropening, volgens mij alweer een jaar geleden, niet wezen kijken hoe het geworden was. Voordat ik ging checkte ik wat er tentoongesteld werd. Het bleek te gaan om kunst uit het derde rijk.

Het werd een bijzondere tentoonstelling genoemd omdat de werken sinds de oorlog voor het eerst weer te zien waren. Ik vond dat niet voldoende reden voor mij. Ik werd er bij voorbaat wat treurig van. Dan toch de bioscoop.

Ik bekeek alle trailers van de films die die middag zouden draaien. Er was er maar één die niet over oorlogsellende of andere misère ging: Poor Things. 

-->trailer

Dat bleek een schot in de roos. Ik had het kunnen weten want vijf sterren in de kranten, maar het verhaal trok me in eerste instantie niet aan. De Volkskrant schrijft:

"de 'inventieve' wetenschapper Godwin Baxter (Willem Dafoe) wekt de jonge vrouw Bella (Emma Stone) tot leven met het brein van een baby."

Ik negeerde het Frankenstein idee, maar richtte me op "duister-komisch sprookje".

Wat me meteen greep was de beeldvoering, veel kikker-perspectief, de eerste helft in zwart-wit, de heel bijzondere muziek, de mix van tijden: Victoriaanse jurken met jaren zestig invloeden. Een lust voor het oog en oor voor iemand die in kunst is geïnteresseerd en ook behoefte heeft aan een spannend, meeslepend verhaal. Kan makkelijk twee keer bekeken worden!

schilderen

Het portret is gemaakt. Ik ben redelijk tevreden, hoewel ik de achtergrond te roze vind. De geitenstal/mijn atelier is eigenlijk te donker, zeker in de winter, om te werken. De eerste versie na de schets met houtskool vind ik (hoewel ook erg roze) misschien nog leuker. Dus die post ik erbij. 

Na het turbulente begin van de vakantie met regen onderweg en geen water in huis verliep de rest van de week zonder problemen. De zon liet zich vaak zien, ik heb een boek van Leon de Winter gelezen (altijd goed) en ben begonnen in de omnibus van Ruth Rendell (valt een beetje tegen). We hebben hout gehaald in Lalouvesc voor een koude kas in de moestuin en voor een liggende boekenkast voor de grote boeken. We hebben nog een Salon de Vin bezocht in Davezieux, een hal met heel veel verschillende wijnhuizen uit heel Frankrijk (maar geen enkele van over de grens) en hebben daar (te) veel wijn gekocht. De terugreis ging in twee dagen, met beide dagen goed weer. Zie de glinstering op het water van de rivier de Rhone bij Lyon.

En vandaag ben ik weer begonnen met assisteren in de klas met minderjarige asielzoekers. Allen leergierig, allen vrolijk en ik heb veel pret met ze.

Nog één fotootje. Van de rivier en moestuin in aanleg. Als je de foto vergroot zie je F. bezig met het voorbereidende werk voor de moestuin. 
Het duurt nu behoorlijk lang voordat we weer naar Felicien kunnen: negen weken. Maar dat wordt de laatste vakantie waarin we na twee weken terug moeten naar Nederland. Daarna gaan we alleen terug als we willen...

 

modder en regen

Het was een bijzondere reis en aankomst deze keer in Frankrijk. Na de eerste helft van de reis met perfect weer en uitermate rustig op de weg te hebben afgelegd werden we de tweede helft getrakteerd op regen, heel veel regen, slagregen en een file bij Chalons die 's ochtends al door ons was gezien op Google Maps, maar om 15:00 uur nog steeds bestond.

Toen we bij ons huis aankwamen was de regen gestopt maar bleek er in huis geen water te zijn. De monteur van de SAUR kwam snel, maar reed zich vast in de modder net zoals wij met onze eigen auto die opzij gereden moest om hem door te laten. Afijn, snel bronwater gekocht in het dorp en de volgende dag deed de kraan het weer door een noodverbindingsslang, die die avond laat nog in het donker bleek  aangelegd.

Nu twee dagen later, de auto door een vriend met een 4x4 uit de modder getrokken, de zon fel schijnend, de sneeuw op de Alpen zichtbaar na het marktbezoek in Lamastre is er weinig meer te wensen. Zelfs het schrijven  (een tijdlijn gemaakt en begonnen aan het middendeel van 'De hond in de nacht') én het schilderen (portret van de schoondochter) is al opgepakt.

boek(en)

 Ik ben nog steeds niet aan het schrijven. Het schrijven aan 'De hond in de nacht ' ligt al meer dan een half jaar stil. Ik post de eerste pagina hier. Misschien wekt het me op nu er mensen al naar gaan kijken.

Hoofdstuk 1 

Het was een schrapend, schurend geluid in de verder doodstille nacht. Ik probeerde mijn ogen te openen, wat niet lukte. Opstaan was helemaal uitgesloten. Het leek of iemand (of iets?) aan de deur krabbelde.
Ik probeerde het geluid te negeren wat pas na enig tijd lukte en ik weer in slaap viel.

De volgende ochtend sleepte ik me uit bed. De wekker was een uur geleden al afgegaan. De gewoonte om de wekker te zetten terwijl ik er voor niets en niemand meer uit hoefde had ik gehandhaafd. Niet dat het me hielp bij het opstaan. Het markeerde alleen het begin van een nieuwe dag. Een dag waar ik niet om gevraagd had, maar die toch vanzelf weer begon.

Nadat ik me uiteindelijk had aangekleed en naar beneden was gestommeld bedacht ik dat ik een makelaar moest bellen,  een gedachte die ik tot dan had verworpen als te moeilijk, een klus voor morgen, misschien volgende week. Elke dag was er iets wat me tegenhield. Een boodschap die gedaan moest worden in het dorp: een dag-omvattende gedachte die me bezighield als uiterst belastend en moeilijk. Tot ik dan ineens mijn jas pakte, mijn haar probeerde te fatsoeneren en de tocht naar het dorp maakte om me onder de medelijdende blikken van het winkelpersoneel te begeven.

De Casino winkel was deze winter overgenomen door een kale man met zijn enorme vrouw. De man glimlachte naar de klanten, maar de vrouw keek alsof ze liever dood was dan elke dag weer opnieuw in deze te kleine winkel te staan en elke dag dezelfde koppen te zien langskomen voor een krop verlepte sla of een pak houdbare melk.

Ik pakte zo snel en onopvallend als ik kon de spullen die ik nodig had; groenten en pasta (ja ik kookte nog), en melk voor de koffie en verliet schielijk het dorp. Nu met een beter humeur, mijn gedachten al bij de fles wijn die ik zou openen zodra ik thuiskwam. Ik had me voorgenomen alleen maar ‘s avonds te drinken. En dat deed ik ook. Vanaf 18:00 uur. Dat de fles elke avond geheel leeg kwam was nooit het plan en de hoofdpijn die ik voelde als ik ‘s nachts wakker werd probeerde ik te verdrijven met een glas water naast het bed en het voornemen morgen niet de héle fles te ledigen. Tevergeefs, tot nu toe. Ik verdoofde mezelf ’s avonds. Verdween in de mist. Keek televisie en ging naar bed. Ik droomde nooit over hem.

                              ---------------------------------------------------

Lezen doe ik ik wel veel nu. De stapel boeken die ik heb geleend van de bibliotheek lees ik met veel plezier door elkaar heen. De grappige stukjes van Sylvia Witteman verzameld in 'Jullie zijn zelf gek', een thriller van Simenon (De blauwe kamer), een boek van Ina Boudier Bakker (Armoede), Schemering van Philippe Claudel (heftig, toch mooi) en het onbegrijpelijke boek van de Duitse schrijver Frank Witzel, met de geweldige titel  'Hoe een manisch-depressieve tiener in de zomer van 1969 de Rote Armee Fraktion bedacht. Dit boek telt 876 bladzijdes. Dat ga ik met 'de hond in de nacht' niet redden. Ik zal blij zijn als er 150 pagina's uit mijn fantasie spruiten. Misschien is volgende week een goed moment om verder te gaan met het verhaal. Dan zijn we in Frankrijk (carnavalsvakantie) en het weer wordt niet zo best. Ik houd jullie op de hoogte. Van het weer en van het boek...