hout

Met het oog op volgende winters, wellicht met minder kracht, is Frans zelfs midden in de zomer bomen aan het omzagen. Omdat de houtschuur vol ligt, de kopse kant van het terras nu ook, er een stapel bij de esdoorn klaar ligt voor verdere bewerking en een eind verderop langs het pad aan de rivier ook zo'n stapel moest er nóg een plek gezocht. De kopse kant van de gastendouche was zo'n plek. Het dikste deel (de onderkant) van de boom ligt er nu, nou nog de rest...

kunst

Vandaag komt, voorlopig, een einde aan het hete weer. Heelijk om weer eens binnen te zitten. Ook de expositie is afgelopen en deze eindigde verrassend. Ik had aan Eliane, een van de exposanten, gevraagd wat de prijs was van een schilderij van haar dat me erg aansprak. Ze deed daar wat onduidelijk over, ik vroeg het zelfs voor een tweede keer, waarna ik dacht: 'laat maar zitten'. Op de vernissage sprak ze wel uit dat ze het heel leuk vond dat ik haar werk mooi vind. Haar werk werd door de meeste bezoekers niet erg gewaardeerd. Zij vielen vooral voor de hyperrealistische portretten van Pierre (naar foto's die hij van internet plukt) en de (ook superrealistische) stillevens van Jean.

Toen we gingen opruimen verraste Eliane me door, na te hebben gevraagd of ik het schilderij nog mooi vond  (ja, natuurlijk) te zeggen dat ze het me cadeau gaf. Ik was ontroerd. 

Zelf ben ik verder gegaan met de monoprints. Superleuk om te doen. Je hebt wel, doordat het papier omkrult (ook als je dik papier gebruikt) een fotolijst met glas nodig om alles plat te houden als je ze wilt ophangen. 

Hitte

In Vienne hebben we ze voor het eerst gezien in de aankondiging van het jazzfestival aldaar en direct daarna  zochten we naar andere optredens: die van Robinson Khoury met het ensemble Mÿa (zie blog 18 maart). Er was één optreden redelijk in de buurt. In Monastier-sur-Gazeille, een verrassend leuk dorpje in de de buurt van de Mont Mezenc. We zijn er donderdag heen geweest en het was fantastisch. Ik heb anderhalf uur vooraan gestaan nadat we helaas eerst een vreselijke voorprogramma moesten doorstaan. We wilden vooraan zitten (toen zat iedereen nog op stoelen) dus konden we onze plaatsen niet verlaten.. Maar het was het wachten waard. 

We sliepen in een schattig hotelletje en de volgende dag gingen we omdat het zo dichtbij was naar de Mont Mezenc. Tien jaar  geleden waren we er (zie blog 20 augustus 2015) en ik herinnerde me dat het er prachtig is. Op de laatste parkeerplaats meldde het bord dat het derig minuten lopen zou zijn naar de top. Ik besloot dat ik dat wel aankon. Het was natuurlijk geen half uur maar minstens het dubbele maar ik heb het zonder ademnood gehaald. Dat biedt wel hoop voor de toekomst. Ik heb een jaar lang gedacht nooit meer een lange tocht te kunnen lopen.

Zaterdag was er een concert waar Frans aan meedeed in de kapel van Veyrines. Over deze bijzondere plek heb ik ook eerder geschreven. Misschien vanwege de plek (een kloosterkapel) waren er  overwegend zeer oude mensen als publiek. Er werden liedjes uit de jaren veertig gespeeld, denk aan 'one for my baby' van Frank Sinatra. Leuk repertoire en een geweldige akoestiek.

 

En dan de pruimen. Frans had al van acht kilo Reine Claudes (gekregen van de buurman) jam gemaakt. Na de 15 potten abrikozen, de vijf potten vijgenjam en de tien potten kersenjam waren nu, van onze eigen boom op de parkeerplaats, de mirabellen rijp. Na zes kilo is Frans gestopt met plukken, de vogels zaten al te loeren op de rest. Ik heb ze ontpit en voilá; negen potten. We hebben nu behalve voorraad voor het hele jaar ook voor elk bezoek een cadeautje bij de hand.

Op dit moment is het meer dan 36 graden buiten en zit ik in de 10 graden koelere keuken dit stuk te tikken. Het blijft nog een paar dagen heet en onze plomp bewijst weer goede diensten!

Krasjes

                             

Genoeg leuke dingen. De brocante in Etables, altijd de leukste van het jaar, hoewel dit jaar niets gekocht (we zijn verzadigd en het huis is vol). Op dezelfde dag het feest van de geiten en de geitenkaas in Félicien waarbij een tractor met wagen erachter vol kinderen (en de burgemeester) onder een emmer vol water doorrijdt waaruit een stok steekt die gepakt moet. Vervolgens wordt de emmer over de hoofden leeggekiept. 

Bij de kerk was een oude opgeknapte draaimolen het waard om bij stil te staan. Al was het maar om de (meest heel kleine) kinderen op paard, in auto'tje of koets te zien ronddraaien.

En natuurlijk is het geweldig dat ik meedoe aan de tentoonstelling in Arlebosc. Maar dan nu een krasje in het idyllisch leven hier. Ons (de kunstenaars) werd bij de eerste bijeenkomst gevraagd of we in de drie weken die de tentoonstelling zal duren twee middagen als suppoost konden dienen en iedereen zei natuurlijk ja. Maar ergens is een andere afslag genomen en vervolgens niet gecommuniceerd en sta ik voor vijf middagen ingepland. Uit mijn Moor tijd en daarna met de tassen weet ik hoe vervelend ik het vind om met klanten, in dit geval Franse bezoekers, om te gaan. Heel vervelend. Inmiddels heb inmiddels drie middagen overleefd. Nog twee te gaan...

Werk van de verschillende kunstenaars op een rijtje (niet volledig).

                             

Mijn werk hangt wel geweldig op de oude gehavende en versierde muren. 

Maar nog een smetje: met mijn gezondheid is altijd wel wat aan de hand. Mijn longen houden zich kranig (god zij dank) maar met mijn blaas heb ik weer van alles te stellen en de afwezigheid van Pilateslessen (een jaar niet kunnen doen) wreekt zich in de bekende rugpijn! 

Maar, vanavond de vernissage van de expositie met wijn en chips en bekenden en vrienden. Ik neem aan dat dat heel leuk wordt.