Wat een stress kun je krijgen van een kind dat ongelukkig is. Vooral als je het ongeluk maar deels begrijpt. Het kind (mijn zoon) moet toch eindelijk eind dit jaar zijn skeere (dat is studententaal voor shabby maar fijne) studentenkamer met extreem lage huur verlaten. De enige mogelijkheid voor hem gezien de huidige wooncrisis in Nederland is het 'City Campus Max gebouw (voor afgestudeerden, maximaal 5 jaar te bewonen). U ziet het complex boven. Niets mis mee. Een beetje steriel, vooral binnen en toch nog wel duur voor 29m2, maar toch: Een PLEK!
We (F en ik) waren daarom verbaasd dat, hoewel hij er zich zelf voor had ingeschreven, toen hij een studio toegewezen kreeg, de grootste twijfels had en allerlei uitvluchten en allerlei (onuitvoerbare) plannen bedacht om het toch maar niet te doen omdat het niet goed voelde. Het heeft ons uren aan telefoontjes gekost om hem te overtuigen dat hij de studio moest nemen om niet de kans te lopen dat hij in januari bij ons (zijn ouders) moet intrekken. Uiteindelijk, nadat hij overtuigd leek, werd hij toch weer ongelukkig toen een vriend zei: 'Als het niet goed voelt, moet je het niet doen'. Toen heb ik hem een donderpreek gegeven. Ik heb gezegd dat het er niet om gaat dat het niet goed voelt maar dat hij gewoon een huis moet hebben. Eenmaal daar kan hij verder zoeken.
Vandaag was de overgave, het contract is getekend en we gaan ons opmaken voor een verhuizing. Ik heb me laten verleiden om, om het dan in godsnaam door spullen gezellig te maken de glazen en kussentje van de Ikea te betalen. Pfffff.