medisch klaagverhaal

Let op: dit is een medisch klaagverhaal. Als je er geen zin in hebt, gewoon overslaan 😌.

De afgelopen maanden waren heerlijk in Frankrijk maar met mijn gezondheid ging het niet best. Ik begon half juli met een blaasontsteking (post 23 juli) die na een kuur antibiotica gezellig toch weer terugkwam. Opnieuw daar naar de huisarts, weer een kuur en met een toevallige meting van mijn bloeddruk de ontdekking dat die gevaarlijk hoog was. Dus nu ben ik (voor altijd?) bloeddrukverlagers aan het slikken. 

Daarnaast de problemen met de longen. Het eerste bezoek (in Nederland) aan een longarts in juni leverde nieuwe medicatie op waar ik veel bijwerkingen van kreeg. Telefonisch contact gehad met haar en weer teruggegaan naar mijn oude 'puf'. Maar het grootste probleem was mijn al sinds een jaar sprongsgewijs achteruitgaande conditie. In Frankrijk valt het meer op dan in Nederland. Het huis heeft meer trappen. Het terrein meer accidentatie. De weg naar het dorp is loeisteil en de auto kan niet meer voor het huis geparkeerd door het geërodeerde pad na de brug (verharding staat op de planning van de gemeente, maar het is niet bekend wanneer dit zal gebeuren) waardoor er meer dan 20 meter omhoog gelopen moet voor ik met de auto weg kan. Afijn, ellende dus. Nog een keer naar de huisarts omdat ik dacht dat het ook mijn hart kon zijn of zelfs long covid. Bloedtest gedaan en hij sloot beide uit en gaf me een verwijzing voor een longarts in Frankrijk. Helaas duurt het daar nog langer dan hier voor je bij een specialist terecht kunt dus ik heb een paar weken rustig aan gedaan en ben afgelopen woensdag en donderdag naar de al in juli gemaakte afspraak van het ziekenhuis in Ede geweest voor testen en om mijn longarts te bezoeken. Ze schrok van mijn conditie. Ik hoefde niet te smeken om een prednison stootkuur en over twee weken heb ik al een nieuwe afspraak om te kijken hoe het verder moet.

Nog meer? Door al die corticosteroïde medicijnen die ik heb (neusspray, oogdruppels, eczeemzalf, puf's en nu weer prednison) heb ik verhoogde oogdruk. In september moest ik na een jaar op controle komen. Mij is eerst gemeld dat die controle waarschijnlijk pas in november gaat plaatsvinden. Toen ik van de week belde voor nieuwe druppels en de vraag wanneer ik aan de beurt zou zijn zei de assistente dat dat wel volgend jaar zal worden! Ik heb nu een verwijzing gevraagd voor een overschrijving naar een oogarts in Ede. Daar is de wachttijd 30 dagen tegenover in Arnhem 200 dagen. 

Hieronder een foto van de breed glimlachende Franse huisartsen Claire Fuselier en Guillaume Claude die ik afgelopen maanden (iets te veel) heb gezien.

naar Nederland

Vandaag zijn we teruggekomen in Arnhem. Na te hebben geslapen bij ons vaste adresje in Maizieres onder Nancy. Hier een foto van de bekende ontbijttafel. Onze gastheer Laurent was er niet heel goed aan toe. Direct na binnenkomst, in de gang nog, vertelde hij dat zijn moeder was overleden en hoe dat gegaan was in het ziekenhuis en hospice. We zetten onze tassen er maar bij neer. Maar triest natuurlijk voor hem, een alleenstaande man, tot haar dood samen met haar in dit huis gewoond, met vier broers en zussen waarvan alleen de zus nu in Duitsland wonend zich ook bekommerde om het wel van de moeder. Er blijkt bij Laurent veel onzekerheid over financiën (het huis en de grond) en de vraag of Laurent in het grote huis wat tevens dient als b&b kan blijven wonen. De klandizie is sinds de corona-periode nooit helemaal teruggekomen en Laurent ziet er niet naar uit dat hij het tij met nieuwe plannen zal keren. Wie weet was dit de laatste keer dat we in dit speciale adresje logeerden...

Het reizen zelf ging van een leien dakje. Zonnetje, geen file in Lyon (uitzonderlijk) en verder niet te druk. Alleen in Luxemburg was iets aan de hand. Maar dank zij Google Maps werden we omgeleid en waren we wel wat meer tijd kwijt maar stonden we in ieder geval niet langdurig stil. 

De aankomst op het Mussenplein was zoals altijd vreemd. Toch veel post te behandelen, veel stof (hoewel bij lange na niet zoveel als er altijd in Frankrijk te schonen is) en een overwoekerd tuinpad. Drie weken blijven we met alle dagen vol met familie-, vrienden- en artsenbezoek. Leuk om iedereen weer te zien! (behalve natuurlijk de artsen).

Tentoonstelling

En toen deed ik mee met een kunsttentoonstelling in de 'salle de fêtes' in Félicien.  Ik was super-enthousiast dat ik mee mocht doen (ik had mezelf schaamteloos aangeprezen).

De hele organisatie van het geheel ging op z'n frans. Er waren twee Odiles

De één superlief, de ander een bitch. Zij gingen beiden over de organisatie. Alles wat de lieve (Odile M) heel leuk en zelfs 'génial' vond, werd door de ander (Odile P) teruggefloten. 'Néé die schilderijen zijn veel te groot!' En: 'Néé, die map kán niet daar liggen!'  Ook kwam de burgemeester een half uur voor de vernissage en moest toen die een half uur later begon naar een andere verplichting. Niet helemaal goed gecommuniceerd, verzuchtte iemand van het comitée des fêtes. En tot mijn grootste verbazing vroeg de bitse Odile aan mij, toen ik er zaterdagmiddag binnenliep, of ik aan Marcus, Kate en Frans kon vragen of ze niet om 18:00 uur die avond wilden optreden maar een half uur later omdat zijzelf naar een concert ging van 16:00-18:00 uur. Zowel Marcus als Frans vonden dit verzoek belachelijk en begonnen gewoon om 18:00 uur. Ondanks de kleine groep toehoorders (er was vergeten om het concertje op de affiche te zetten) klonk het geweldig en de toeschouwers waren getuige van een intiem concert waar ze, naar later bleek, veel geld voor over hadden, te zien aan wat ze in de doos 'voor de muzikanten' deden.  Odile P kwam tegen het eind van de toegift binnen lopen. Ik heb haar ontweken toen F. en ik weggingen om te gaan eten bij de Auberge. 

Kiefer

In maart van dit jaar hadden we, na de film van Wim Wenders te hebben gezien en na de tentoonstelling in museum Voorlinden te hebben bezocht, kaartjes gekocht voor een halve dag tour met gids over het landgoed la Ribaute in het zuiden van de Ardèche. Daar heeft kunstenaar Anselm Kiefer jarenlang gewerkt. De gebouwen en het landschap heeft hij naar zijn hand gezet. Hij heeft tunnels gegraven, een amfitheater gebouwd en talloze gigantische schilderijen gemaakt. In oktober was de eerste mogelijkheid tot bezoek. Hij is populair. Er waren onder de medebezoekers mensen die uit Nederland kwamen rijden en de volgende dag weer terug reden...

Het hele gebeuren was indrukwekkend. Ook de rit ernaartoe. Wij moesten er vanuit Félicien ook toch nog meer dan twee uur over rijden en maakten er de rit binnendoor. Van Lamastre, le Cheylard langs de Mont Mezenc, langs het  mooie dorp Belazuc en de omgeving van Barjac.

Mont Mezenc

Belazuc

Landschap rond Barjac

Er waren strenge regels op la Ribaute: niet roken, niet fotograferen (behalve op één aangewezen plek). Er was geen ontvangstruimte: we werden bij het hek opgehaald. Er was ook geen restauratie en geen museumwinkel. Alleen een toiletgebouw halverwege de tour kon er nog net af. Ondanks, of misschien wel dankzij deze beetje spartaanse regels was het bezoek fascinerend.

de plek waar je mocht fotograferen

schilderij met onderzeeboten

Kiefer aan het werk (op archief, hij werkt nu bij Parijs)

les

Vandaag had ik mijn derde Franse (conversatie)-les. En nu weet ik dat je nooit alstublieft (s'il vous plaît) zegt als iemand je koffie aanbiedt maar 'avec plaisir' of 'volontiers'. Maar bedienend personeel in een café of restaurant roep je juist wel met 's' il vous plaît'! En dan hard roepen en de lettergrepen inslikken.

Leuk dus. Vandaag is Jeroen erbij aangeschoven. Hij hoorde dit weekend toen ik bij hem en Vanessa logeerde dat ik lessen volg bij Kate, een gezamenlijke kennis van ons, en wil ook zijn Frans verbeteren. 

Ik logeerde bij hen afgelopen weekend omdat F. er niet was en ik niet drie dagen alleen wilde zijn. 't Was leuk in hun gite met als toegift nog twee feestjes erbij. Één bij hun Engelse buren en één bij Brice en Lisa, wijnbouwers en ook buren, alleen iets verderop. Iedereen die had geholpen bij de vendange (druivenoogst) was uitgenodigd en hoewel ik niet had geholpen met de oogst was ik toch welkom als gast van Vanessa en Jeroen. Een belevenis in een open schuur met veel drank en eten en met een open vuur vlakbij zodat ik wel helaas 's nachts erg veel last had van ingeademde rook. Tja, t'is een ruw land hier, het platteland. 

Hoewel ik een leuke tijd had was het heel fijn F. weer te zien en met hem wederom aan het klussen te gaan. Houdt het werk hier dan nooit op?! Ik vrees van niet. Over drie weken gaan we voor een paar weken naar Nederland. Even uitrusten 😆