Oudjaar

Na vier jaar Nederland ontvlucht te zijn met oudjaar weer eens hier op 31 december. Ik weet sinds een paar uur weer waarom ik altijd weg wil. Het zal een hoop mensen tegen de borst stuiten, maar voor mij, en ik heb nog nooit oorlog meegemaakt, doet deze avond erg denken aan oorlog. Arnhem heeft een vuurwerkverbod. Maar ik heb geen cobra minder gehoord dan vier jaar geleden. 

Dan is het leed van de appelflappen (3 € !!!) eergister geprobeerd en heerlijk, maar vandaag nog niet half zo lekker (zelfde kraam) klein leed. Snel door naar morgen! En iedereen een gezond en fijn 2025.

de oliebol ook niet veel soeps (1,50)

Nu al heimwee. Terwijl ik toch ook zo geniet van het warme Arnhemse huis. Waar ik uit gewoonte de thermostaat 's nachts op 16 graden zet. Ongeveer zo warm (of koud) als het overdag wordt in het Franse huis. Maar we gaan isoleren. Was het vroeger in een vakantie van één of twee weken romantisch om dicht bij de houtkachel te kruipen. Na een paar maanden krijg je daar genoeg van. Dus kozijnfolie om het enkele glas te doen lijken op dubbel glas en voor 's nachts verduisteringsgordijnen om de warmte nog meer binnen te houden. 

Ik ben inmiddels bezig met redigeren van het boek en bezig de omslag vorm te geven. Ooit heb ik een workshop gedaan: 'boek opmaken in Word'. Daar kon ik prima mee uit de voeten, maar naarmate de jaren voorbijgaan verandert Word en zijn de aanwijzingen tegenwoordig op geheel (on)vindbare plaatsen terechtgekomen. Maar goed, de aanhouder wint en ik kan altijd Frans om raad vragen. Hij heeft wél eindeloos geduld om iets uit te zoeken. 

ambachtslieden

 Hoewel Frans veel zelf doet aan de nieuwe badkamer en ik ook al twee plafonds heb gewit zijn we toch van een aantal ambachtslieden afhankelijk. Zoals de tegelman. Hij was ons geadviseerd door vrienden. Goed werk, kijk maar of hij er zin in heeft. Na heel veel tevergeefse telefoontjes en sms-jes kwam er uiteindelijk toch een devis en na weer eens bellen vanmorgen tot onze stomme verbazing de mededeling dat hij het werk a.s. donderdag en vrijdag komt doen! We zijn heel blij. 
Dan is er de ijzerman die drie ramen voor ons moet maken plus een leuning. Zelfde laken een pak. Niet bereikbaar en als het wel lukt heeft hij nog geen tijd gehad om te kijken, om een devis te schrijven etc.
Alleen de elektricien, een schatje uit ons eigen dorp is elke keer tijdig met vertellen wat het gaat kosten, wanneer hij komt en vervolgens het werk perfect uitvoert.
Maar met de toezegging van de man die deze week dus nog de tegels in de douche zet zijn we blij. 

Ook blij ben ik met het boek dat af is. 'De hond in de nacht' heeft de 30.000 woorden bereikt (een doel van me, elk nieuw boek dikker) en kan dus opgemaakt, geredigeerd en naar de drukker. 

Zaterdag gaan we voor vijf weken naar Nederland. Ik kijk uit naar de luxe van centrale verwarming in ons Arnhemse huis! Vanochtend zei ik tegen Frans: 'ellende is erger in Frankrijk maar vreugde groter hier'.  Ik voeg een foto bij van het fantastische zicht op de bergen vanmorgen. Van de Mont Blanc tot 'les trois Dentelles'. In de winter nog meer imposant dan in de zomer. 

zagen en klieven

Omdat Frans nu fulltime bezig is in de gite (zo noem ik de slaapkamer met uitbreiding vanaf nu) blijft het andere werk een beetje liggen. Daarom ben ik zelf gisteren begonnen met klieven en zagen van hout, mede omdat het hout er als een razende doorheen gaat. De zaagmachine krijg ik zelf niet gestart, daar heb ik nog steeds mankracht voor nodig. Maar het zagen zelf gaat prima.

De kliefmachine, deze winter nieuw aangeschaft, is zonder veel kracht te bedienen. Alleen het geluid als het mes begint met het kraken is nogal angstaanjagend, vooral omdat je met je gezicht vlakbij het mes zit.

mooie dagen

De afgelopen dagen waren koud maar zonovergoten. Met mooie plaatjes van rijp op de velden.

Dus tussen 11:00 en 15:00 uur niks geen geklus maar heerlijk in het zonnetje buiten zitten met een boek of podcast. Voor elven en na drieën is de zon door de lage stand ofwel nog niet boven de bomen ofwel al achter de bergen verdwenen. Het werk vordert trouwens nu gestaag. Frans kan verder waar Jeroen is gebleven. Ik draag ook mijn steentje bij door het keukentje in elkaar te zetten. Wat nog niet zo makkelijk is als het lijkt. Ofwel zo'n keuken is echt veel ingewikkelder dan een Billy kast, ofwel ook hier beginnen de jaren te tellen in de vorm van onbegrip voor de tekeningen die als handleiding dienen. 

kou en drukte

Het was koud hier, de afgelopen week. Gister was de temperatuur weliswaar gelukkig geklommen naar 10 graden, maar het stormde zo hard dat het nog steeds ijzig aanvoelde. Vandaag is de storm verdwenen en gingen we in een aangenaam zonnetje naar de Franse Ikea om de andere helft van de keuken te kopen (ik had de helft, de onderdelen die in Nederland goedkoper waren, in Duiven gehaald). Vandaag dus naar Saint Etienne.

Afgelopen zaterdag was al het tweede (!) concert van Frans in een enorme zaal in Davezieux. Ik zag deze band nu voor de derde keer want de eerste keer als kennismaking (Frans zat er toen nog niet bij ) in Saou (post 17 sep) en vorige week in een geweldig leuke zaal in Saint Peray. Frans deed het goed. Ook zijn solo's. En het filmrepertoire van de bigband is spannend genoeg om meermaals te bekijken. Het volgende optreden is 6 februari in Grenoble. We hebben er een nachtje hotel geboekt. Hoewel Grenoble klinkt als ver weg is het 1 uur en vijfenveertig minuten rijden. Dus een hotel is niet echt nodig maar wel leuk (hoop ik).

Verder kwam de tegelzetter niet afgelopen zaterdag maar na vijftien keer bellen wel (fingers crossed) morgen, net als Jeroen die toch nog wat dingen moet regelen voor we verder kunnen. Hij moet helpen bij het plaatsen van de douchebak en daarom hebben we onze griep- en coronaprik, die gepland stond voor morgen, voor de zoveelste keer verplaatst.

Badkamer

zijaanzicht en lichtplan 

ontwerp voor leuning voor buitentrapje

Het is natuurlijk veel meer werk dan ik in mijn onnozelheid dacht. Jeroen is nu voor de zevende dag aan het werk Dit is tevens de laatste voorlopig want zijn eigen huis is er ook nog en hij heeft net een hijskraan gekocht(!) om een dak te maken. Het vloertje voor de douchebak ligt er in, maar de douchebak zelf nog niet. F. is bezig met de aan-en afvoerleidingen wat bij hem het nodige sacherijn oplevert. En nee, ik kan nog lang niet gaan schilderen. Wat dacht je dan?

Maar hé, er is licht en water. De badkamerruimte is bijna muisvrij en er wordt vandaag nauwelijks pauze genomen om de muren en het plafond van het tussenkamertje te plaatsen.

Verder is de elektricien al geweest om een nieuwe stoppenkast aan te leggen en door 60 cm dikke muren te boren en komt er zaterdag een tegelzetter voor de tegels in de douche. Want hoewel iedereen zegt dat tegelen een eenvoudig klusje is durven we dat toch niet aan. 

eind van de middag: de muur staat

Judo

Onze zoon appte ons dat hij een judowedstrijd had, zondagochtend vroeg, in Maasbree. Dat Maasbree langs onze route naar Frankrijk lag. Dat hij bovendien ging judoën op het uur dat we ongeveer langs Maasbree zouden rijden. We twijfelden eerst of we ons dat uur pauze wilden permitteren. We zouden dan immers pas laat arriveren bij het huis. Maar we zijn toch van de weg gegaan en hebben hem sinds heel lange tijd zien judoën. Het deed herinneringen oproepen aan zijn jeugd met talloze wedstrijden in het halve land. Dat waren veelal eindeloze ochtenden of middagen in ijskoude sportzalen op harde houten banken wachtend op de wedstrijdjes. 

Maar deze competitie was strak georganiseerd en Wolfer had zijn twee (team)-wedstrijden binnen het uur afgewerkt. En ook nog eens met veel succes. Twee keer ippon. De eerste al na een minuut met een worp en de tweede ook vrij snel na een doorloopverwurging (filmpje hieronder). Het was superleuk en hij vond het heel fijn dat we waren komen kijken. De weg was vervolgens heel rustig zodat we nauwelijks moe van de reis aankwamen in Félicien en daar de (alweer overvolle) auto konden uitpakken.

Derde week

Dit is onze derde en (voor even) laatste week in Nederland. Drie weken gevuld met heel veel afspraken. Van ziekenhuis tot vrienden en familie. Maar ook met nog een paar keer afscheid nemen. Er is vandaag een boom geplant op Larenstein, kadootje aan de hogeschool waar Frans dertig jaar heeft gewerkt. En zaterdag was het jubileumoncert én afscheid van drie mensen waaronder Frans, van Big Band Ravenstein. De bigband waar F. twintig jaar met veel plezier elke dinsdagavond ging repeteren en een aantal keren per jaar optrad. Het was een superleuk concert in het dorpshuis. Met nog twee zangers en als gast de nieuw doorgebroken trompettist Bram van de Glind.

Een concert van de nieuwe bigband in de Ardêche laat niet lang op zich wachten. Frans moet zijn entree nog maken, maar is al wel volop aan het oefenen met het materiaal want hij heeft vrijwel direct een uitvoering in Saint-Péray!

medisch klaagverhaal

Let op: dit is een medisch klaagverhaal. Als je er geen zin in hebt, gewoon overslaan 😌.

De afgelopen maanden waren heerlijk in Frankrijk maar met mijn gezondheid ging het niet best. Ik begon half juli met een blaasontsteking (post 23 juli) die na een kuur antibiotica gezellig toch weer terugkwam. Opnieuw daar naar de huisarts, weer een kuur en met een toevallige meting van mijn bloeddruk de ontdekking dat die gevaarlijk hoog was. Dus nu ben ik (voor altijd?) bloeddrukverlagers aan het slikken. 

Daarnaast de problemen met de longen. Het eerste bezoek (in Nederland) aan een longarts in juni leverde nieuwe medicatie op waar ik veel bijwerkingen van kreeg. Telefonisch contact gehad met haar en weer teruggegaan naar mijn oude 'puf'. Maar het grootste probleem was mijn al sinds een jaar sprongsgewijs achteruitgaande conditie. In Frankrijk valt het meer op dan in Nederland. Het huis heeft meer trappen. Het terrein meer accidentatie. De weg naar het dorp is loeisteil en de auto kan niet meer voor het huis geparkeerd door het geërodeerde pad na de brug (verharding staat op de planning van de gemeente, maar het is niet bekend wanneer dit zal gebeuren) waardoor er meer dan 20 meter omhoog gelopen moet voor ik met de auto weg kan. Afijn, ellende dus. Nog een keer naar de huisarts omdat ik dacht dat het ook mijn hart kon zijn of zelfs long covid. Bloedtest gedaan en hij sloot beide uit en gaf me een verwijzing voor een longarts in Frankrijk. Helaas duurt het daar nog langer dan hier voor je bij een specialist terecht kunt dus ik heb een paar weken rustig aan gedaan en ben afgelopen woensdag en donderdag naar de al in juli gemaakte afspraak van het ziekenhuis in Ede geweest voor testen en om mijn longarts te bezoeken. Ze schrok van mijn conditie. Ik hoefde niet te smeken om een prednison stootkuur en over twee weken heb ik al een nieuwe afspraak om te kijken hoe het verder moet.

Nog meer? Door al die corticosteroïde medicijnen die ik heb (neusspray, oogdruppels, eczeemzalf, puf's en nu weer prednison) heb ik verhoogde oogdruk. In september moest ik na een jaar op controle komen. Mij is eerst gemeld dat die controle waarschijnlijk pas in november gaat plaatsvinden. Toen ik van de week belde voor nieuwe druppels en de vraag wanneer ik aan de beurt zou zijn zei de assistente dat dat wel volgend jaar zal worden! Ik heb nu een verwijzing gevraagd voor een overschrijving naar een oogarts in Ede. Daar is de wachttijd 30 dagen tegenover in Arnhem 200 dagen. 

Hieronder een foto van de breed glimlachende Franse huisartsen Claire Fuselier en Guillaume Claude die ik afgelopen maanden (iets te veel) heb gezien.

naar Nederland

Vandaag zijn we teruggekomen in Arnhem. Na te hebben geslapen bij ons vaste adresje in Maizieres onder Nancy. Hier een foto van de bekende ontbijttafel. Onze gastheer Laurent was er niet heel goed aan toe. Direct na binnenkomst, in de gang nog, vertelde hij dat zijn moeder was overleden en hoe dat gegaan was in het ziekenhuis en hospice. We zetten onze tassen er maar bij neer. Maar triest natuurlijk voor hem, een alleenstaande man, tot haar dood samen met haar in dit huis gewoond, met vier broers en zussen waarvan alleen de zus nu in Duitsland wonend zich ook bekommerde om het wel van de moeder. Er blijkt bij Laurent veel onzekerheid over financiën (het huis en de grond) en de vraag of Laurent in het grote huis wat tevens dient als b&b kan blijven wonen. De klandizie is sinds de corona-periode nooit helemaal teruggekomen en Laurent ziet er niet naar uit dat hij het tij met nieuwe plannen zal keren. Wie weet was dit de laatste keer dat we in dit speciale adresje logeerden...

Het reizen zelf ging van een leien dakje. Zonnetje, geen file in Lyon (uitzonderlijk) en verder niet te druk. Alleen in Luxemburg was iets aan de hand. Maar dank zij Google Maps werden we omgeleid en waren we wel wat meer tijd kwijt maar stonden we in ieder geval niet langdurig stil. 

De aankomst op het Mussenplein was zoals altijd vreemd. Toch veel post te behandelen, veel stof (hoewel bij lange na niet zoveel als er altijd in Frankrijk te schonen is) en een overwoekerd tuinpad. Drie weken blijven we met alle dagen vol met familie-, vrienden- en artsenbezoek. Leuk om iedereen weer te zien! (behalve natuurlijk de artsen).

Tentoonstelling

En toen deed ik mee met een kunsttentoonstelling in de 'salle de fêtes' in Félicien.  Ik was super-enthousiast dat ik mee mocht doen (ik had mezelf schaamteloos aangeprezen).

De hele organisatie van het geheel ging op z'n frans. Er waren twee Odiles

De één superlief, de ander een bitch. Zij gingen beiden over de organisatie. Alles wat de lieve (Odile M) heel leuk en zelfs 'génial' vond, werd door de ander (Odile P) teruggefloten. 'Néé die schilderijen zijn veel te groot!' En: 'Néé, die map kán niet daar liggen!'  Ook kwam de burgemeester een half uur voor de vernissage en moest toen die een half uur later begon naar een andere verplichting. Niet helemaal goed gecommuniceerd, verzuchtte iemand van het comitée des fêtes. En tot mijn grootste verbazing vroeg de bitse Odile aan mij, toen ik er zaterdagmiddag binnenliep, of ik aan Marcus, Kate en Frans kon vragen of ze niet om 18:00 uur die avond wilden optreden maar een half uur later omdat zijzelf naar een concert ging van 16:00-18:00 uur. Zowel Marcus als Frans vonden dit verzoek belachelijk en begonnen gewoon om 18:00 uur. Ondanks de kleine groep toehoorders (er was vergeten om het concertje op de affiche te zetten) klonk het geweldig en de toeschouwers waren getuige van een intiem concert waar ze, naar later bleek, veel geld voor over hadden, te zien aan wat ze in de doos 'voor de muzikanten' deden.  Odile P kwam tegen het eind van de toegift binnen lopen. Ik heb haar ontweken toen F. en ik weggingen om te gaan eten bij de Auberge. 

Kiefer

In maart van dit jaar hadden we, na de film van Wim Wenders te hebben gezien en na de tentoonstelling in museum Voorlinden te hebben bezocht, kaartjes gekocht voor een halve dag tour met gids over het landgoed la Ribaute in het zuiden van de Ardèche. Daar heeft kunstenaar Anselm Kiefer jarenlang gewerkt. De gebouwen en het landschap heeft hij naar zijn hand gezet. Hij heeft tunnels gegraven, een amfitheater gebouwd en talloze gigantische schilderijen gemaakt. In oktober was de eerste mogelijkheid tot bezoek. Hij is populair. Er waren onder de medebezoekers mensen die uit Nederland kwamen rijden en de volgende dag weer terug reden...

Het hele gebeuren was indrukwekkend. Ook de rit ernaartoe. Wij moesten er vanuit Félicien ook toch nog meer dan twee uur over rijden en maakten er de rit binnendoor. Van Lamastre, le Cheylard langs de Mont Mezenc, langs het  mooie dorp Belazuc en de omgeving van Barjac.

Mont Mezenc

Belazuc

Landschap rond Barjac

Er waren strenge regels op la Ribaute: niet roken, niet fotograferen (behalve op één aangewezen plek). Er was geen ontvangstruimte: we werden bij het hek opgehaald. Er was ook geen restauratie en geen museumwinkel. Alleen een toiletgebouw halverwege de tour kon er nog net af. Ondanks, of misschien wel dankzij deze beetje spartaanse regels was het bezoek fascinerend.

de plek waar je mocht fotograferen

schilderij met onderzeeboten

Kiefer aan het werk (op archief, hij werkt nu bij Parijs)

les

Vandaag had ik mijn derde Franse (conversatie)-les. En nu weet ik dat je nooit alstublieft (s'il vous plaît) zegt als iemand je koffie aanbiedt maar 'avec plaisir' of 'volontiers'. Maar bedienend personeel in een café of restaurant roep je juist wel met 's' il vous plaît'! En dan hard roepen en de lettergrepen inslikken.

Leuk dus. Vandaag is Jeroen erbij aangeschoven. Hij hoorde dit weekend toen ik bij hem en Vanessa logeerde dat ik lessen volg bij Kate, een gezamenlijke kennis van ons, en wil ook zijn Frans verbeteren. 

Ik logeerde bij hen afgelopen weekend omdat F. er niet was en ik niet drie dagen alleen wilde zijn. 't Was leuk in hun gite met als toegift nog twee feestjes erbij. Één bij hun Engelse buren en één bij Brice en Lisa, wijnbouwers en ook buren, alleen iets verderop. Iedereen die had geholpen bij de vendange (druivenoogst) was uitgenodigd en hoewel ik niet had geholpen met de oogst was ik toch welkom als gast van Vanessa en Jeroen. Een belevenis in een open schuur met veel drank en eten en met een open vuur vlakbij zodat ik wel helaas 's nachts erg veel last had van ingeademde rook. Tja, t'is een ruw land hier, het platteland. 

Hoewel ik een leuke tijd had was het heel fijn F. weer te zien en met hem wederom aan het klussen te gaan. Houdt het werk hier dan nooit op?! Ik vrees van niet. Over drie weken gaan we voor een paar weken naar Nederland. Even uitrusten 😆

bouwmarkt

Vandaag waren we voor de derde keer bij Leroy Merlin, bouwmarkt in Valence om knopen door te hakken voor onze nieuwe badkamer. We hebben tegels gekozen (toch onze eerste keus), een douchebak, een afscheidingsraam, een wc (toch maar niet de tweedehandse van Joop) en kleuren bepaald voor wand en accessoires. Pff. Nu het werk nog. We hebben klusser Jeroen ingeschakeld. Niet goedkoop maar gepokt en gemazeld. Hij is samen met Vanessa eigenaar van maison du Ruisseau de Prêle in Arlebosc en dit wordt een klein klusje voor hem. Hij is gewend aan grote klussen:

 

Onder de uitverkoren tegels en de kleursfeer.

Ik heb me alvast nuttig gemaakt door de (wel tweedehands) deur van Joop met primer te behandelen, zodat hij daarna wit geschilderd kan over de was die op zat. En F. heeft het raampje alvast vergroot.

een nieuw schilderij, een klussenlijst en een vreemde avond in Saou

 

Nog een (wat kleiner) schilderij in de expressionistische stijl

Onze klussenlijst zijn we begonnen toen we half juli in Frankrijk arriveerden. Het bovenste deel moest gedaan zijn vóór twee weken later onze eerste gasten zouden arriveren, de rest had niet direct prioriteit. En dan zie je dat sommige zaken blijven liggen en andere, net toegevoegd, voorrang krijgen. Sommige klussen vallen tegen, sommige vallen mee. De voordeur, die met de nieuwe metalen voordeur een luik is geworden bleek ontzettend rot terwijl ik dacht dat 'íe alleen een nieuw verfje nodig had. Daar moet ik vanmiddag weer mee verder. 

En dan hadden we afgelopen zondag een vreemde avond in Saou. Er was daar een concert gepland van de Big Band van de Ardêche om 19:30 uur in de avond wat werd betiteld als 'eind van de middag'. Frans heeft interesse om op meer plekken met mensen muziek te kunnen maken, dus we moesten erheen ook al lag dit optreden behoorlijk ver uit de buurt: anderhalf uur rijden. We hebben er een middagje 'uit' van gemaakt met vooraf een bezoekje aan het stadje Crest met de beroemde toren.

We wilden niet pas na het concert eten, dus belden alle drie restaurants in Saou of wij om 18:00 uur (on-Franse tijd) iets konden eten bij hen. Moeilijk, moeilijk, moeilijk, maar één van de drie zei: 'Ach, ja kom maar dan flans ik iets in elkaar'. Mooi geregeld dachten we, tot we ons meldden en de baas zei: 'Kan niet, alles is op'. We refereerden aan het telefoongesprek. Het antwoord was: 'Maar niet op zondag!' We dropen af. Er was nog één bar die we niet op internet hadden gezien. We vroegen bedeesd of we er iets konden eten. Weer was het antwoord ontkennend. Het brood was op. Misschien wat kaas, worst? Ja, heel graag. Glaasje wijn erbij en uiteindelijk bleek er toch nog brood van gister voorhanden te zijn. We waren blij. We zaten heerlijk op de vreemde plek in een groot oud gebouw aan een enorme tafel waarbij we ons, mede door de bedwelmende achtergrondmuziek, in de Middeleeuwen waanden. 

En toen het concert.

In de aankondiging stond dat het concert buiten zou plaatsvinden. Ik had daarom een hele mand extra kleren meegenomen omdat het in deze tijd van het jaar overdag heel lekker weer is maar het 's avond erg afkoelt. Ook was ik bezorgd over zitten of staan, wat niet bekend was. Maar wat schetste onze verbazing toen tegen half acht veel mensen naar de eerste verdieping van één van de café/restaurants die we hadden gebeld liepen en daar stoelen klaarstonden voor het publiek en er krappe plekken waren gereserveerd voor de veelkoppige band op een klein podium. 

Maar waar ik nog wel een beetje pissig over werd was dat in het restaurant diverse mensen aan een biefstuk of ander vol bord eten zaten. Rare jongens die Fransen. De muziek was verrassend. Leuk als Frans erbij gaat spelen. Maar ik heb niet het hele concert bijgewoond want op een gegeven moment ben ik naar beneden gegaan naar het café/restaurant om wat af te koelen, want in de kleine ruimte met veel bezoekers was het bloedheet geworden.

Op de foto een deel van het aantal muzikanten.

de zomer is voorbij

De plonsbak, onze redding op hete dagen is gister leeg- en schoongemaakt. 

30° zal het dit jaar niet meer worden. Gelukkig is vandaag de zon weer gaan schijnen na een aantal dagen met regen waardoor het leek alsof we in één knal in de herfst waren beland. Maar ondanks de geweldige zon vandaag voel en merk je het verschil met hoogzomer en eten we vanavond weer binnen.

Er zijn genoeg karweitjes die je binnen én buiten kunt doen. Bijvoorbeeld amandelen pellen. We hebben in de afgelopen twintig jaar veel fruitbomen geplant met steeds bijzonder weinig opbrengst.
Maar onze laatste poging: een amandelboompje, verraste ons niet alleen met prachtige bloesem in het vroege voorjaar, maar nu ook met een waanzinnige opbrengst.

De eerste pelling van de opengebarsten schillen heeft niet zoveel om het lijf. Maar daarna komt er nog een tweede jasje om te kraken en daar is grover geweld voor nodig. Overal vind je nu keiharde stukken schil. Maar het is het werk waard, want ze zijn heerlijk.

weer thuis

We zijn weer thuis in Félicien met nog steeds warm weer. Maar dat gaat morgen veranderen in dagen met regen. De rivier de Vivance naast ons huis is uiteindelijk toch nog drooggevallen. Misschien gaat 'ie door de regen weer stromen. 

We zijn afgelopen zaterdag inderdaad in alle vroegte naar de markt in Riez gegaan. Behalve een geweldige markt is het dorp ook pittoresk. Zie foto's: 

Verder blijft de hele Provence fantastisch om te bezoeken. We zijn in Moustiers geweest: 

en na vertrek van de camping nog op bezoek bij mijn zus en zwager in Pignans. Hier hun (ook heel fijne) huis: 

Tot slot nog wat foto's van de ooit leukste camping van Frankrijk, nu helaas door te veel te grote campers bezocht waardoor je alleen nog aan de randen van de camping het oude gevoel terug krijgt, maar het meer blijft het meer en de disco-avond is er ook nog altijd (we hebben gedanst!):