modder en afspraakjes

Met de gezondheid is het weer bagger. Maar de afspraken in het ziekenhuis zijn vervoegd. Kijken of ze er iets mee kunnen. Verder is het hier de laatste week voor we naar Nederland gaan heel zacht weer geworden met vandaag volop zon. Erg prettig. Vorige week nog waren we (weer eens) vastgelopen in de modder met de Toyota. We hebben voor het eerst met de Suzuki geprobeerd de auto uit de modder te trekken, maar dat lukte niet! Ook de nieuw aangebrachte verharding was niet voldoende.  Alleen met het opdrogen van de nattigheid konden we (wel dezelfde dag) uitrijden.

Er staan nog een paar leuke dingen op het programma: een concert: From Berlin to New York in de nieuwe kapel van Félicien. De dag erna nog een etentje, zaterdag de laatste aquarelcursus van het jaar. Zondag moet Frans dan nog de hele dag repeteren met de Big Band en maandag halverwege de dag vertrekken we naar Maizieres om bij Laurent Cotel de nacht door te brengen. Ons favoriete restaurantje in Thuilley-aux-Groseilles is op maandag dicht maar la Pizz des arcades in Pont Saint Vincent is ook leuk. 

korte dagen

  

Nog drie weken en dan zijn de schaduwen echt op hun langst, maar nu zijn ze ook al indrukwekkend.

Het weggespoor naar onze parkeerplaats hebben we de afgelopen tijd geprobeerd te verbeteren. Er was een berg puin overgebleven nadat een boer op verzoek van de gemeente het openbare pad had 'geasfalteerd'. Wij konden datzelfde spul goed gebruiken voor ons privépad.

En verder blijven we bezig hout uit het bos te slepen. Wel met verdiende pauzes in de zon tussendoor.

Koud!

Na de regen kwam de kou. Wel met zon erbij, dus midden op de dag kon ik wel heerlijk in mijn schapenvel een uurtje buiten zitten, maar de rest van de dag was het wennen. De houtkachel de hele dag vol aan en als we een avondje weg waren direct bij terugkomst naar bed (wel met elektrische deken) maar midden in de nacht wakker met een ouderwets ijskoude neus. Op één van de koudste avonden gingen we naar een concert in de Auberge (op de fiets!) met vooraf eten. Eten wat de pot schaft, best heel lekker en daarna het concert van een vrouw op harp met Oost-Europese liederen. Erg mooi! Voor het eerst hoorde ik een harp in het echt. In tegenstelling tot wat ik van harpmuziek had gehoord: romantisch gefladder, was dat wat deze Maëlle Duchemin ten gehore bracht geen gefladder maar kraakheldere, spatzuivere prachtige muziek. 

Gelukkig is het inmiddels niet meer zo koud. Zes graden voelt heel veel behaaglijker dan nul.

En dan misschien tot vervelens toe (niet voor mij maar voor jullie) nieuwe monoprints.

Regen

 

Het rustige, droge herfstweer heeft plaats gemaakt voor regen. Véél regen. De beek stroomt als een gek langs het huis en vanochtend kon Frans ternauwernood wegkomen van de parkeerplaats om te gaan repeteren met het Zuid-amerikaanse bandje Paso a paso. We hebben nu natuurlijk de Samourai om de auto te kunnen trekken naar de asfaltweg, maar dat is uiteindelijk wel gedoe. Dus de komende tijd (in ieder geval november) wordt de plek bij de epuration de nieuwe parkeerplaats.

Verder zijn we als eekhoorns hout voor de komende jaren aan het verzamelen en onder dak brengen. Laatst zijn de electriciteitsmasten vrij gemaakt van bomen eronder en liggen de stammen dus hapklaar om verder door ons gezaagd en gekliefd te worden.

herfst

Nu dan toch de herfstbladeren. De esdoorn, nog niet helemaal ontdaan van al z'n bladeren staat in een bed van geel. Tegelijkertijd zijn er nog bloeiende bloemen. Paardenbloem, scabiosa en avond-koekoeksbloem en biggenkruid.
De zon laat zich regelmatig zien en dat resulteert in vriendelijk, rustig herfstweer.

In m'n atelier ben ik verder gegaan met printen. Hoewel de ronde -zon- vorm geen diepere betekenis heeft, merkte ik in Nederland als ik aan die plaatjes dacht, dat ze me een erg vrolijk humeur bezorgden. En van een vrolijk humeur kun je nooit genoeg hebben. Meer zonnen dus.

Toscanini

Je moet er iets voor over hebben. De wekker zetten bijvoorbeeld. Zodat je precies vanaf 9:00 uur kunt reserveren voor een maand erna. Een dag later kijken en alles is alweer vol. Het restaurant Toscanini op de Lindengracht bestaat al sinds 1985 is is nog steeds onverminderd populair. En niet voor niets, merkten we afgelopen zaterdag weer. 

We waren er voor het laatst in 2014  (zie blogartikel restaurant Toscanini )
Waarom dat de laatste keer was weet ik niet (moeizaam reserveren en altijd vol?) maar nu ben ik alweer een excuus aan het bedenken om er eind januari weer heen te gaan. Alle bevalt me. De witte tafelkleden, het grappige personeel, de eindeloze wijnkaart met wijnen gesorteerd op streekniveau, de kwaliteit van het eten, de béste kwaliteit, zonder opsmuk en de nog redelijke prijzen.

met schoonzus Karlien

salade met lof, radicchio, geitenkaas en peer

pasta met wildzwijnragout  

geld, en waar het blijft

Frans was over een steen gereden met de Samourai, hout ophalend naast de rivier. De knalpijp lag eraf en hij probeerde die te maken.
Pa de volgende dag kwam de aap uit de mouw en bekende hij dat er iets erg mis was gegaan, Veel meer dan alleen de knalpijp. Het hele chassis was ontwricht toen hij een steen verkeerd raakte en er met veel gas toch overheen wilde. Naar de garage. Total loss was diens reactie. 

Ook de tweede garage in het dorp gaf geen cent meer voor de auto.

De verslagenheid bij ons beiden was groot en we probeerden het verlies een plek te geven. Tot de buurman langskwam, ernaar keek en zei: 'Dat kan nog makkelijk gemaakt! Zal ik hem meenemen?' Toen Frans wat twijfelachtig keek stelde hij een bevriende garagist voor en belde hem direct.

En voila, de auto is gemaakt, staat alweer voor de deur. We waren 500 euro armer.

Maar, ondertussen, toen de Samourai nog bij de garage stond ging Frans op pad om via de Franse marktplaats een aanhangwagentje te kopen in Romans (een uur gaans van ons huis). Hij beoordeelde de aanhanger, testte de verbinding met electra voor verlichting en wilde het terrein afrijden. Maar dat lukte niet meer. De auto was dood.

Niet voor- niet achteruit, niets meer, geen lampjes, niets. De eigenaar van de plek baalde, hij moest weg en het hek moest afgesloten. Uiteindelijk belde hij een vriend, gaf hem de sleutels en verdween. De vriend dropte Frans in het nabijgelegen dorp in een café, zijn telefoonnummer achterlatend voor als de dépannage zou komen. Met het bellen naar ANWB, regelen van een sleepwagen en garages benaderen was de middag zo om. Met een taxi van Annonay (de garage waar de auto naartoe gesleept werd) naar huis konden we om een uur of acht 's avonds eindelijk gaan eten. En met dan nog de volgende morgen een leenauto ophalen in Loriol en met 's middags weer met ANWB overleggen ging die dag ook gevuld met auto besognes. 

De volgende dag konden we gelukkig op ons gemak inpakken en ons rustig houden om de volgende dag de lange reis naar Nederland te ondernemen.

De tweede dag in Arnhem wilde ik met de fiets weggaan en bleek ook die niets meer te willen. Naar de fietsenmaker ermee. 400 euro!

Dáár blijft het geld!

Gelukkig heb ik een eigen potje zakgeld en kon ik toch gewoon, na jaren zoeken en de mooiste gevonden te hebben bij de Bijenkorf, wel gewoon nieuwe laarzen kopen.

zwak, ziek, misselijk

 Geen post :)

aquarel

De eerste aquarel-les na de zomerstop. Frans is zijn roeping misgelopen. Een prachtige zee met rode lucht erboven en zonnestralen op zee. Geïnspireerd op (olieverf) schilderijen van Lucas Arruda.

Mijn probeersels zijn naar een daadwerkelijke koffiepot, ooit op een brocante in Lamastre gekocht.

Het was weer leuk hoewel ik constant in de war raak met de talen. Ik sprak Frans tegen de twee Engelsen en Engels tegen de drie Fransen en het toppunt was dat ik Engels vertaalde voor de Franse juf in uitgebreider Engels.

Mont Ventoux

De berg die bijna iedere serieuze fietser zou willen beklimmen, of al heeft beklommen, heb ik altijd alleen maar uit de verte gezien. Vanuit het noorden in Brantes toen we op huizentocht waren, of vanuit het zuiden in Bedoin, toen we daar ooit doorheen kwamen en een terrasje pakten. En, echt serieuze fietsers zijn we natuurlijk niet. 

Maar je kunt ook met de auto bovenop komen dus op de terugweg van ons uitje naar Toulon zagen we onze kans.
Het is een berg als geen andere doordat het bovenste deel van de berg aan alle kanten kaal is. Dit komt door het kalkachtige gesteente waar weinig op wil groeien en de extreme weersomstandigheden zowel in de winter als in de zomer.  En zo ziet het er dan vanuit de auto uit.

minivakantie

Vandaag zijn we voor een voorstelling helemaal naar Toulon in Zuid Frankrijk gereden. Het was fantastisch om de Provence in te rijden. We reden over de snel(tol)- weg en omdat deze in tegenstelling tot 's zomers best rustig was was het heerlijk om het landschap te zien veranderen.

We waren te vroeg voor de afgesproken tijd in de parkeergarage, daarom reden we het laatste stukje binnendoor. Maar dat is zoals bij veel stedelijke gebied aan de Côte d'Azur rommelig, toeristisch en niet mooi. Toulon kennen we een beetje. Mooie stad in pasteltinten met een grote plezierhaven en opstapplekken voor de veerboten in diverse richtingen. 

Appartementje is oké. Hieronder het uitzicht in de straat met het water op de achtergrond.

En dan de voorstelling: subliem. Nog nooit zoiets indrukwekkends gezien. 

Hier de link uit Youtube 

face aux murs

en wat gebeurde er deze week

Het is herfstig geworden deze week, maar we kwamen vandaag langs een veld met lichtgeel gras. Het zag er nog zomers uit.

Verder zijn we beiden aan het klussen. Frans is het dak van het slaapgedeelte van de studio aan het isoleren. Niet een heel fijn werkje, want weinig bewegingsvrijheid tussen dat dak en het echte dak van de schuur. Maar het werk vordert gestaag. Chapeau!

En ik ben tussen doktersbezoeken in (de KNO arts heeft mijn neus dicht gebrand, de huisarts heeft de bloeddrukverlagers gehalveerd en tevens ijzerpillen voorgeschreven. Door beide acties ben ik al een heel stuk actiever)  de vloer in de kamer aan het bijwerken. Ik wilde alleen wat vlekken voor de kachel wegwerken, maar er bleek zo'n kleurverschil te ontstaan omdat de vloer in de jaren heel erg is gebleekt dat ik het hele voorstuk moest behandelen ( maar niet onder het kleed en de bank, dus het werk viel ook wel weer mee).

 

gezondheid, bewegen, isoleren en kunst

Nog steeds geen herfstbladeren. Wel heerlijk rustig herfstweer. Vandaag naar de huisarts geweest en a.s.vrijdag vervroegd naar de KNO arts wegens een nieuwe neusbloeding afgelopen vrijdag die gelukkig na een klein half uur zelf stopte, maar waar we wel weer erg gestrest van werden. Huisarts schreef een verlaging voor van bloeddrukmedicatie voor (bloeddruk is nu weer te laag, vandaar mijn lage energie) en bloedprikken. 
Morgen begint Pilates in het dorp en wat vorig jaar niet lukte wegens weer andere gezondheidsproblemen, ga ik nu wel proberen de lessen te volgen. Heel benieuwd!. Niveau Anke uit Arnhem zal niet gehaald worden op de tegelvloer van de 'salle de fête', maar ik zie er erg naar uit mijn rug weer eens wat te versterken. 
Frans is druk met de isolatie, voor zover nog niet gedaan, van de studio. Eerst het plafond van het slaapkamergedeelte. Geen fijn werk met het echte dak zo dicht op zodat bewegen lastig is, maar hij gaat gestaag door. 
Als plaatjes weer monoprints. Omdat ik ze zelf zo leuk vind. En het een techniek is die op mijn lijf geschreven is. Lekker kliederen, bijna alles lukt, niks hoeft schoongemaakt, niks hoeft vooraf gepland. Ideaal.

Neus

Ik had u herfstbladeren beloofd, maar de herfst is even tot stilstand gekomen. Het heeft geregend en alle groen is weer terug. 

Ook zou ik vertellen hoe het met de echo afliep. De receptie van het ziekenhuis meldde dat ik overal zo'n echo kon laten doen, dus wij reden terug naar Tournon. Daar was een centrum. Helaas. De eerste week geen plek. Ook niet als het spoed is? Nee, ook niet als het spoed is. Wellicht in Guillerand Granges. Shit, daar komen we net vandaan. Toch gebeld. Middagpauze. Dan eerst naar huis. Weer terug in de studio. Frans had geen rust. Belde en drong aan bij Guilerand. Oké, om half 5. Dus opnieuw het uur rijden naar Guillerand. Ander ziekenhuis, doolhof. Ik was in de war en me al aan het aanmelden bij radiologie toen Frans de auto had geparkeerd, me belde en zei: 'ik heb opnieuw geïnformeerd, het is toch op de vierde etage'. De arts was deftig. Ik had me niet gerealiseerd dat ik direct bij een vaatchirurg terecht zou komen. Hij maakte een echo. Fascinerend hoe een ader er aan de binnenkant uitziet. Hij stelde me gerust. Het was een oppervlakkige trombose en zou vanzelf over gaan. Als ik niet net die bloeding had gehad zou hij me bloedverdunners voorschrijven. Maar nu dus maar niet...Met een verzachtend infectiewerend zalfje verlieten we zijn praktijk. 

En dan: Ellende is altijd goed voor kunst. Ik vond de monoprints die ik tot dan toe had gemaakt leuk maar nog een beetje alleen maar decoratief. Na de ellende met mijn neus voelde ik noodzaak die ellende te verbeelden. Gister was ik voor het eerst fit genoeg om in mijn atelier iets te prutsen. Dit is het resultaat. 

Morgen heb ik de controle in het ziekenhuis bij de KNO arts. Als we er komen tenminste. Frankrijk heeft stakingen en wegblokkades aangekondigd voor het hele land. Lekker...

bloed

 

De vorige blog was nog een onschuldig verhaaltje over hout. Terwijl ik toch de dag ervoor al met de ambulance naar het ziekenhuis in Annonay was gebracht na hevig bloedverlies uit de neus en op het punt stond om (nu met eigen auto) opnieuw naar Annonay te gaan omdat het bloeden weer begonnen en niet te stelpen bleek. Maar nu dan toch een verslag. Als u niet tegen bloed kunt, of verhalen over bloed: volgende week is er weer een post, wellicht over mooie herfstkleuren e.d.

Opnieuw dinsdag erheen dus, waar nu een SH arts een mech (lange tampon) in mijn rechterneusgat bracht (niet fijn!). Links was niet nodig, zei ze en rechts kon het gegarandeerd niet meer gaan bloeden. Maar dat gebeurde toch bleek de volgende dag. Opnieuw naar het ziekenhuis. toen hielden ze me daar , kreeg ik infusen in mijn arm, bloedtransfusie en opnieuw de 'mesches' (nu in beide neusgaten. Het was zo pijnlijk dat de arts moeite had ze te plaatsen.  'Beweeg niet! Niet gorgelen! Niet spugen! Beweeg nou niet, zo slecht voor uw bloeddruk! Waarom huilt u?'

Ik was zo verzwakt, ook na het legen van mijn maag (alleen bloed, ik had niets meer gegeten) 'Merde' zei de arts, dat ik van de nacht alleen meekreeg dat ik zo graag wilde drinken, maar dat niet mocht (vocht kwam via infuus binnen), ik verschrikkelijke pijn in m'n rug kreeg van het rechtop zitten in bed zonder de goeie ondersteuning voor mijn zielige onderrug. Maar het werd toch ochtend met een lieve verpleegster en een minder lieve. Het personeel was waanzinnig divers. Van superlief, tot afstandelijk tot helemaal niets wetend.

Frans kwam en heeft alle zeilen bijgezet om me naar Valence over te plaatsen. Annonay heeft geen uitgebreide KNO afdeling  en in Saint Etienne was steeds geen plaats. Zeker na het uiteindelijk zien van een KNO arts: nurks, slecht te verstaan en geïrriteerd door meer vragen van Frans. 

Die donderdagnacht iets beter doorstaan door morfine en nog een rustig-hou pilletje midden in de nacht werd vrijdag de overdracht naar Valence een feit. De, weer een nieuwe, dienstdoende arts gaf ons groot gelijk. Vond de eigen KNO artsen op z'n minst niet erg sympathiek. En toen mocht ik ineens naar huis voor het weekend omdat ik stabiel bevonden werd. Alle draden werden losgekoppeld en met alle overdrachtspapieren werd ik in een rolstoel gezet.

Thuis was natuurlijk fijn. Ook al moest ik nog steeds door mijn mond ademen en was ik steeds bang dat het door zou gaan bloeden, De watten onder mijn neus werden steeds roder. Maar het ging goed en maandagochtend naar Valence voor een afspraak bij de KNO arts daar voor verwijdering van de tampons en een analyse van wat er zou moeten gebeuren. We waren op alles voorbereid. Van alles is goed nu, u kunt naar huis, tot dicht moeten branden van bloedvaatjes in de neus, tot opname voor een operatie om de poliepen te verwijderen. 

God zei dank bleef nieuw bloeden uit en kon ik inderdaad gaan. Over 10 dagen controle.

O, nee, toch nog een dingetje: ik liet mijn arm zien die na het verwijderen van de slangen dik, rood en pijnlijk was geworden. 'O, dat ziet er niet goed uit' was de reactie. 'Ik schrijf een verwijzing voor een echo uit,' 

Misschien volgende week, naast de mooie herfstbladeren nog een beschrijving van dát verhaal. Anders krijgt u misschien het idee een boek te lezen i.p.v. een blog.

hout

Met het oog op volgende winters, wellicht met minder kracht, is Frans zelfs midden in de zomer bomen aan het omzagen. Omdat de houtschuur vol ligt, de kopse kant van het terras nu ook, er een stapel bij de esdoorn klaar ligt voor verdere bewerking en een eind verderop langs het pad aan de rivier ook zo'n stapel moest er nóg een plek gezocht. De kopse kant van de gastendouche was zo'n plek. Het dikste deel (de onderkant) van de boom ligt er nu, nou nog de rest...

kunst

Vandaag komt, voorlopig, een einde aan het hete weer. Heelijk om weer eens binnen te zitten. Ook de expositie is afgelopen en deze eindigde verrassend. Ik had aan Eliane, een van de exposanten, gevraagd wat de prijs was van een schilderij van haar dat me erg aansprak. Ze deed daar wat onduidelijk over, ik vroeg het zelfs voor een tweede keer, waarna ik dacht: 'laat maar zitten'. Op de vernissage sprak ze wel uit dat ze het heel leuk vond dat ik haar werk mooi vind. Haar werk werd door de meeste bezoekers niet erg gewaardeerd. Zij vielen vooral voor de hyperrealistische portretten van Pierre (naar foto's die hij van internet plukt) en de (ook superrealistische) stillevens van Jean.

Toen we gingen opruimen verraste Eliane me door, na te hebben gevraagd of ik het schilderij nog mooi vond  (ja, natuurlijk) te zeggen dat ze het me cadeau gaf. Ik was ontroerd. 

Zelf ben ik verder gegaan met de monoprints. Superleuk om te doen. Je hebt wel, doordat het papier omkrult (ook als je dik papier gebruikt) een fotolijst met glas nodig om alles plat te houden als je ze wilt ophangen.