Frankrijk

 

Na een, qua weersomstandigheden, nogal vreselijke reis met eerst een beetje regen, daarna veel regen, vervolgens veel verkeer en op het laatst nog dichte mist, wachtte ons dit schattige huisje dat warm was met een goed bed. De volgende ochtend hadden we ontbijt in een hippie-keuken met hippie-mensen. We voelden ons best wel hip; dat we in zo'n soort etablissement ook prima kunnen verkeren.

 

De volgende ochtend met een klein zonnetje vertrokken om al snel toch weer in heel, heel veel regen te belanden, een kleine file vóór Lyon en een hele grote na Lyon. Maar toen we de Ardêche inreden werden we met een vriendelijk zonnetje verwelkomd, was het tot 5 graden afgekoelde huis snel opgewarmd en zag vandaag de natuur en op z'n winterbest uit.

kerstvakantie

 

Zondag gaan we naar Frankrijk. Er is qua corona weer van alles aan de hand maar de grenzen zijn open. Dus we gaan. Misschien krijgen we net zulk fantastisch weer als vorig jaar. Zon én sneeuw. Maar dat hoeft niet persé. Het weg zijn is al genoeg. Eerst zaterdag nog een kerstmaal met familie (1) en vrienden (2). Het schema voor de gerechten: wat, hoe, wanneer, ligt al klaar. Ik twijfel er niet aan dat het heerlijk en supergezellig wordt.

De volgende dag langs de andere familie, een uurtje en vandaar doorrijden richting Nancy en overnachten bij Soleole de ezelman. Helaas had Laurent Cotel (zie blog van 23 november) al gasten en daardoor geen kamer vrij. Dit adres is van nog langer geleden. Ik ben een beetje vergeten hoe het was. We gaan het opnieuw meemaken bij deze vervaarlijk uitziende man. U hoort volgende week hoe het was.

reizen

 

Het kind is vanochtend op Suvarnabhumi Bangkok Int'l Airport geland. Met talloze digitale en papieren bewijzen van vaccinaties, testen, toegangsbewijzen enz. enz. op zak langs incheck en douane op Schiphol. Bij aankomst op het vliegveld van Bangkok wordt iedereen gesorteerd op van te voren besproken quarantainehotels voor (in ieder geval) één nacht, in busjes ernaartoe gebracht om daar opnieuw een hopelijk negatieve Coronatest te ondergaan om de volgende dag na weer een tweede negatieve test te mogen vertrekken. De stad in, naar Pond en naar Phuket.

De afgelopen weken waren weer spannend. Zoals ze al twee jaar qua reizen spannend zijn. Het inreisverbod was maar nauwelijks ingetrokken half november of de nieuwe ziekmakersvariant ligt alweer op de loer om reizen opnieuw te beperken.

Maar het kind is er tussendoor geglipt. 

Twee keer Corona positief getest geweest, twee keer gevaccineerd. Voor hemzelf hoeven we niet bang te zijn dat het virus, gemuteerd of niet, hem kwaad zal doen.

eend

Liever één vogel in de hand dan tien in de lucht. Zo luidt het spreekwoord. Maar misschien laat ik ze toch voortaan vliegen. Waar gaat het om? Ik had laatst een wilde eend gekocht op de markt (we zijn halftijdsvegetariërs en wild moet zeker kunnen, ons inziens) en we verheugden ons op een lekker maaltje. Nog geen vijf minuten vóór het mis ging waarschuwde ik mijn tafelgenoot nog voor verdwaalde kogeltjes in het vlees. Maar toen hoorde ik krak en was het al te laat. 

In eerste instantie leek het mee te vallen. Ik voelde aan mijn kies en hij leek nog heel. 

Helaas...de volgende ochtend, het stokbrood van de vorige dag was extra opgebakken, crashte mijn kies alsnog. Blijkbaar was er door de kogel een barst ontstaan in de kies en was de korst van het brood voldoende om de breuk te vervolmaken.

Naar de tandarts dus. Het viel wel mee eigenlijk. Sinds ik kennis heb gemaakt met paradontologie (zoek maar op, een hele mond uitleg) stellen bezoekjes aan de tandarts niet eens zoveel meer voor.

Maar in combinatie met andere kwalen (allergische oog-ellende) waar ik lang geen last van had maar nu ineens weer heel veel, voelde ik me vandaag best zielig. De sneeuw vanochtend werkte ook niet mee.

casoncelli della Bergamasco (gevulde verse pasta)

 

We hadden semoule (meel om pasta te maken) staan dat op moest, want al over de datum, en er was geen enkel weekend waarin F. voldoende tijd had om er werk van te maken.

Ik doe dat soort dingen niet. Ik vind het fantastisch om ernaar te kijken en nog geweldiger het op te eten, maar werk maken van eten koken heb ik lang geleden achter me gelaten. Waar dit door komt weet ik niet want vroeger haalde ik er wel veel plezier uit.

Afijn, afgelopen zondag moest het toch wel mogelijk zijn met alleen maar een concert 's middags dat ook nog vroeg (want nieuwe Coronaregels) afgelopen zou zijn.

Na de ochtendkoffie werd de 'farce' gemaakt. Duurde een uurtje (iets langer dan gedacht want best veel). 's Middags terug van het concert, later dan gepland want nog gezellig met een biertje, was de pasta aan de beurt. Alles viel toch een beetje tegen. Het kneden, de bolletjes deeg drie maal met beleid door de pastamachine draaien tot pasta-vellen en het uiteindelijke vullen. Maar... de hoeveelheid was er dan ook naar. We kunnen na deze keer, we zaten uiteindelijk pas na achten aan tafel, nog een groot aantal keren genieten van de tortellini gevuld met worst, gehakt, peer, amaretto, rozijnen, knoflook, peterselie, broodkruim en parmezaanse kaas. Ik verheug me al op de volgende keer.

Chambres d'hôtes

Dit is de ontbijtruimte van de Chambres d' hôtes Maizières (ten zuiden van Nancy) waar we al bijna twintig jaar komen.

Het huis, een herenhuis uit de 18e eeuw, staat midden in de straat in een verder nogal oninteressant lintdorp. Ooit kwamen we hier via het Trotterboekje:  ' Chambres d'hôtes in Frankrijk, de 1500 beste Trotteradressen' terecht toen de vader van Laurent het huis bestierde. Je kon er toen nog een avondmaaltijd gebruiken. We aten er voor het eerst tomatenjam (armeluis jam werd ons verteld) en pas toen we er uitdrukkelijk om vroegen werd er wijn uit de kelder gehaald om bij het hoofdgerecht te drinken. Dat bleek een, bij ons toen onbekende want oude, Beaujolais te zijn. Die was fantastisch. We waren blij met onze vrijmoedigheid erom te vragen want table d'hôtes is immers eten (en drinken) wat de pot schaft.

Ineens was de oude eigenaar er niet meer en had zijn vrijgezelle zoon Laurent het bedrijf overgenomen. Geen avondmaaltijden meer, maar wel altijd een geweldig ontbijt, met veel soorten zelfgemaakte jam, croissants en af en toe een vers taartje.

Het ontbrekende avondeten is niet echt een probleem. Soms eten we brood, kaas en wijn op de kamer,  in de zomer doen we dat op het terras, maar meestal gaan we naar een restaurantje een aantal kilometer verderop. Ook al twintig jaar met dezelfde eigenaren en met eenvoudig, klassiek, heerlijk eten. 

Ik ben dol op het huis. Met oude krakende visgraatvloeren, een harnas in de gang en een lichtblauw bad in een lichtgroene badkamer. 

Over Laurent heb ik wel bedenkingen.

Ik weet niet of het ouderwets Frans machisme is of louter verlegenheid, maar de interessante gesprekken die hij met F. voert over de boerenstand, de geschiedenis van het huis of zijn familie worden louter tussen de mannen gevoerd waarbij Laurent mij nooit aankijkt. Ook het handen geven wordt (zoals ook nog regelmatig in ons eigen dorp) alleen met F. gedaan. Ik bezie het als een reliek passend bij de oude tijd en het oude huis en bekijk het meer in verwondering dan met ergernis. Voor de komende  kerstvakantie verheug ik me er in ieder geval alweer op om er op heen- of terugreis een nacht te verblijven.

hek

Het gebeurde ons zondag voor de derde keer: met de auto bijna opgesloten raken achter een hek dat onverwacht dichtgaat.

De eerste keer is lang geleden. Het was in Zuid Frankrijk. Ik reed met een huurauto met mijn ouders en mijn zus van Juan les Pins waar we onze neef hadden bezocht terug naar het huis van mijn zus. Ik reed verkeerd en wilde keren door een terrein bij een appartementencomplex op te rijden. Terwijl ik een grote boog maakte begon het hek dat toegang gaf tot het terrein zich langzaam te sluiten. Ik riep keihard: 'KUT'. Dit werd, ook al was het zo, niet door mijn moeder op prijs gesteld. We redden het niet om weg te komen en bleven voor het inmiddels dichte hek staan. 

Gelukkig zagen we al snel een bewoner op het terrein die voor ons het hek kon openen. Alles bij elkaar duurde de stress niet al te lang.

De tweede  keer was afgelopen zomer in Italië. Voor een korte stop om een schuivend object in de kofferbak beter neer te leggen reden we de stoep op (geen hek gezien). Na recht leggen van het gewraakte ding (doos wijnflessen?) zagen we tot onze ontzetting wederom een hek zich voor ons sluiten. Maar omdat het een bedrijventerrein leek en het een door-de-weekse dag was maakte F. zich geen zorgen. Hij liep naar het dichtstbij gelegen gebouwtje en gebaarde naar een werknemer, die hij door het raam kon zien, naar onze auto en het hek dat niet helemaal gesloten was, maar toch geen opening liet, zo leek het, om een auto doorheen te laten gaan. De persoon knikte en F. liep opgelucht terug. Maar er gebeurde niets! Opnieuw liep F. naar het gebouw. Nu wenkten ze hem binnen. 

F. kwam redelijk teleurgesteld in de Italiaanse volksaard terug bij de auto en vertelde dat het hek niet zomaar opengemaakt kon. We waren op verboden terrein! Er moest gewacht worden op de opzichter. Wanneer die kwam wisten ze niet.

Redelijk wanhopig keken we naar de opening in het hek. Zouden we niet... als we de spiegels inklapten...We probeerden het en met 1 centimeter ruimte aan beide kanten lukte het ons te ontsnappen.

Italianen!

En dan afgelopen zondag. Gewoon in Nederland. Gewoon bij de Praxis. Het is de makkelijkste parkeermogelijkheid bij het nieuwe huis van onze zoon. We waren vroeg gekomen om te klussen en zouden ook vroeg weer weggaan. Maar toen het klussen was gedaan en we ter ontspanning nog wat dronken en aan de praat raakten zag ik het langzaam donker worden. Het duurde nog enige tijd tot het tot mij doordrong dat we de auto weg moesten halen want Praxis en bijbehorend parkeerterrein sluiten om 17:00 uur. 'Hoe laat is het?' schreeuwde ik ineens. Het bleek 17:10 uur. We renden naar de lift. Ik al half huilend van de stress. F. rende van de lift naar de Praxis, het hek was nog open. Hij reed de auto naar de straat en onze zoon zag dat een medewerker het hek een minuut later sloot en op de bus stapte die vlak daarna aan kwam rijden.

Pffffff

Nu zijn dit natuurlijk geen échte rampen. We hadden met de trein naar huis kunnen gaan en ik had de volgende dag de auto kunnen ophalen. Maar toch. Ik ben benieuwd of een ezel zich na drie keer aan dezelfde steen te hebben gestoten dit een vierde keer laat gebeuren. Ik houd mijn hart vast.

moestuin

In aanloop naar onze sabbatical had ik allerlei groente- en bloemenzaden voor-gezaaid om zodra we zouden aankomen in Frankrijk deze kleine plantjes in de voorbereide moestuin te planten. Het was spannend om te zien wat zou aanslaan en wat niet. Veel sloeg niet aan of pas heel laat. Een troost was dat ik niet de enige was met tegenvallende oogst. Ondanks de natte zomer, of juist daardoor? kwamen de tomaten veel te laat op gang, bleven de worteltjes superklein en bleef de aubergine steken op 20 centimeter (het blad, niet de vrucht :). Helaas had ik geen courgettes gezaaid, want in mijn beleving doen die het wel altijd.

Dan het raadsel van de artisjok. Die deed het ook niet zo goed. Tot ik in de herfst opnieuw de moestuin inspecteerde, er nog een dozijn komkommers plukte, en zag dat de artisjok zo gegroeid was.

Daarop las ik opnieuw de tekst op het zakje en las dat de plant tweejarig is....

Beginnersfoutje. Maar wel op tijd ontdekt. Ik pakte de planten in voor de winter zoals overal om ons heen ook gebeurt en ben heel benieuwd wat er volgend jaar van komt.

demonstreren

Van de stilte van het bos in Felicien naar de drukte van een demonstratie in Nijmegen.

Na acht dagen vol zon in de herfstvakantie in Frankrijk, op zaterdag in de stromende regen terug naar Nederland om zondag weer een woonprotest demonstratie mee te maken. Niet in Amsterdam met 10.000 man maar met 500 in Nijmegen. Andere sfeer, andere deelnemers maar met het fijne fanfare-achtige optreden van Kladderadatsch. Voor het eerst mensen van Volt ontmoet. Kostte enige moeite om ze te ontdekken. De voorman hield de paarse vlag niet in de hoogte, maar op de grond...

Ook demonstreren moet je leren.

tekeningen

 

Vandaag heb ik de tekeningen die ik de afgelopen jaren maakte op de site gezet. Kijk op een tablet of computer rechts bij -tekeningen-. Op een telefoon zijn ze te vinden onder aan de bladzijde, onder de berichten. Uiteraard ook bij -tekeningen-. De tekeningen van Uil, van de Vrienden en van Alle wegen zijn op de computer gemaakt. Die van alle wegen naar Bangkok op  één middag met mijn vinger op mijn oude Ipad die een beschadiging halverwege het scherm had waardoor de tekeningen op steeds dezelfde plek haperen. Als je het weet kun je het zien. 

Maar vanaf Woestijnkoorts (maar 1 tekening is er overgebleven van een aantal) ben ik op papier gaan tekenen. Vooral met houtskool. Een dankbaar gereedschap om mee te foezelen en uit te vegen en weer te versterken.

De nieuwste tekeningen zijn van deze week. Geen vogels maar andere dieren. Wolven. En een stier.

op de fiets

Vorige week zondag zat ik bij mijn zoon achterop de fiets en we reden dwars door Utrecht op zoek naar een terrasje in de zon. Dat voelde als puur geluk. Terwijl we toch eerder die middag ruzie hadden over het inpakken voor zijn verhuizing. Volgens hem is het nergens voor nodig om vóór de verhuisdag al alles ingepakt te hebben. 'Dat kan dan toch ook nog wel'. Ik kreeg hem niet helemaal uit die droom en bedacht dat ik er op de bewuste dag beter niet bij kon zijn.

Maar achterop de fiets is die ruzie vergeten. 

Grappig dat toen hij nog niet geboren was, ik vaak een plaatje in mijn hoofd had van mijzelf op de fiets met een kinderzitje voorop en een kind daarin. Was en is dat nog steeds mijn idee van romantiek? Voor of achterop een fiets? Misschien is dat idee gevormd door films, denk aan Olga in Turks Fruit op weg naar het stadhuis voor hun bruiloft bij Erik voor op de stang.

Een plekje op een terras werd gevonden. De koffie en het bier waren heerlijk en Utrecht is een fantastische stad met een kleurrijke bevolking zoals je die in Arnhem niet ziet. Maar wij hebben dan weer de bossen dichtbij. Je kunt niet alles hebben.

Ik heb er geen foto's van, van mijn zoon voorop mijn fiets net zomin als ik achterop bij hem. U zult het dit keer zonder plaatjes moeten doen en uw fantasie laten werken.

druiven

Toen ik vorige week in de tuin zag dat de druiven boven in de struik aan het rotten waren heb ik snel de goede geknipt en door een zeep gedrukt voor het sap. Een bijzondere smaak! Rins en niet te vergelijken met sap uit een pak. Maar dat is bijna met alle zelf gemaakte spullen: lekkerder! 

Hoewel wijn in de fles gekocht moet worden, want die bereidingswijze beheers ik niet. Ook besloot ik voortaan gekookte bietjes te kopen in plaats van rauwe omdat dat waarschijnlijk beter is voor het milieu (want in grote hoeveelheden gekookt en niet uren in een pannetje thuis) en beter voor de portemonnee nu de gasprijs zo gaat stijgen.

Ik kan nu een krantenartikel aanhalen waarin wordt verzucht dat ook in dit geval, de stijgende gasprijs, Nederland geen plannen klaar heeft liggen voor een 'worst case scenario', maar politiek bewaar ik voor een volgende keer. Dit bericht gaat over druiven.

stress

Wat een stress kun je krijgen van een kind dat ongelukkig is. Vooral als je het ongeluk maar deels begrijpt. Het kind (mijn zoon) moet toch eindelijk eind dit jaar zijn skeere (dat is studententaal voor shabby maar fijne) studentenkamer met extreem lage huur verlaten. De enige mogelijkheid voor hem gezien de huidige wooncrisis in Nederland is het 'City Campus Max gebouw (voor afgestudeerden, maximaal 5 jaar te bewonen). U ziet het complex boven. Niets mis mee. Een beetje steriel, vooral binnen en toch nog wel duur voor 29m2, maar toch: Een PLEK!

We (F en ik) waren daarom  verbaasd dat, hoewel hij er zich zelf voor had ingeschreven, toen hij een studio toegewezen kreeg, de grootste twijfels had en allerlei uitvluchten en allerlei (onuitvoerbare) plannen bedacht om het toch maar niet te doen omdat het niet goed voelde. Het heeft ons uren aan telefoontjes gekost om hem te overtuigen dat hij de studio moest nemen om niet de kans te lopen dat hij in januari bij ons (zijn ouders) moet intrekken.  Uiteindelijk, nadat hij overtuigd leek, werd hij toch weer ongelukkig toen een vriend zei: 'Als het niet goed voelt, moet je het niet doen'. Toen heb ik hem een donderpreek gegeven. Ik heb gezegd dat het er niet om gaat dat het niet goed voelt maar dat hij gewoon een huis moet hebben. Eenmaal daar kan hij verder zoeken.

Vandaag was de overgave, het contract is getekend en we gaan ons opmaken voor een verhuizing. Ik heb me laten verleiden om, om het dan in godsnaam door spullen gezellig te maken de glazen en kussentje van de Ikea te betalen. Pfffff.

tuin

 De tuin moet gekuist. Maar nu ik er, in dit maar aanhoudende mooie nazomerweer, vaak vertoef vraag ik me tegelijkertijd af: -waarom eigenlijk?-

De oerwoudsfeer die we aantroffen na vier maanden geen onderhoud te hebben gepleegd, hoewel de ergste stormschade door onze oppassers wel was geruimd, vond ik heel prettig. 

We hebben het paadje naar de schuur en fietsen vrijgemaakt, maar verder niet veel gedaan. Dus bekijk de foto's en misschien zegt u ook: 'die tuin moet niet gekuist!'

bezig

Vorige week was ik op een drukbezochte demonstratie, afgelopen zaterdag vierde ik een verjaardag in een restaurant met vrienden, dicht op elkaar gezeten, vanavond eten we met de ondernemingsraad (voor het eerst in anderhalf jaar ontmoeten we elkaar in levende lijve). Corona is ver weg.

De cijfers doen geloven dat dat zo blijft en dat we eerder voor de griep moeten oppassen dan voor een nieuwe golf. Maar ook daar zijn vaccins voor!

Dan over mijn nieuwe bezigheden. Het boek is klaar, ik meldde dat al op instagram. Een hels laatste lootje: de omslag. Maar het is weer gelukt en ziet er goed uit. Vijf exemplaren van de zes zijn weg dus wellicht al tijd voor een tweede druk :)

Ik was na een mislukte tango-proefles met een onbekende gevlucht in een andere tak van sport: ballet. Dat is verrassend leuk, ook al zie ik mezelf niet (nooit!) met een tutu en werd me verstaan gegeven, gisteren, dat een wijde broek niet kan. De juf kan dan niet zien of mijn knieen gestrekt zijn. Pff, volgens mij eerder een gebrek aan docent-kwaliteiten. Maar ik ben dan ook gewend geraakt aan de onovertroffen kwaliteiten van onze juf Pilates. Zo zijn ze niet allemaal...

Ook had ik me opgegeven voor een nieuw project: buddy-to-buddy. Nieuwkomers in Nederland worden gekoppeld aan een buddy om gedurende vier maanden contact op te bouwen, waarbij dat contact helemaal zelf in te vullen is. Wandeling langs historische panden in de stad, samen koken, gewoon kletsen of wat je zelf maar bedenkt. Ik was er zenuwachtig over aan wie ik gekoppeld zou worden want door de ervaring met de voorleesexpress weet ik dat een klik noodzakelijk is.

Wel, die lijkt er te zijn met mijn buddy: een jonge vrouw uit Syrië, die al een tijdje in Nederland is en de taal redelijk spreekt maar door vier kinderen waaronder een baby van anderhalf, veel aan huis gebonden is. Morgen ga ik bij haar op bezoek. We gaan wat aan taal doen. Dat vind ik zowiezo leuk.

politiek

Een week vol politiek. Eerst de speech van Sigrid Kaag. Daarna de oproep van Volt (de politieke partij waar ik lid van ben) om me verkiesbaar te stellen voor de gemeenteraad (doe ik niet) en afgelopen zondag de protestbijeenkomst in Amsterdam van Woonprotest tegen de op hol geslagen woningmarkt.

Met betrekking tot die speech van Kaag heb ik alle door mij regelmatig beluisterde podcasts (de kamer van Klok, de Stemming, Spindokters, de Zelfspotcast) en de radio: Kees Boonman beluisterd en alle artikelen in de Volkskrant gelezen. Daar hoorde ik wisselende, laten we zeggen zeer wisselende meningen. 

Over Volt misschien later meer. Nu nog even over de protestmars. Het was gezellig; altijd leuk om met gelijkgestemden samen ergens tegen of voor te zijn. Ik ontdekte dat er nog steeds (of opnieuw?) communistische activistische jongeren zijn, alsook socialistische Europese jongeren, die de moeite nemen krantjes te drukken en vol idealen zijn.

Het was druk met vooral jongeren. Zij hebben dan ook het meeste last van de niet betaalbare huizen.

Er komen vervolgacties in Rotterdam en Den Haag en nu maar hopen dat de politiek luistert. 

Ideeën?

schaf de belasting af die woningcorporaties moeten afdragen

schaf de flexhuur af

laat het puntensysteem ook gelden voor huurwoningen in de vrije sector

schaf de belastingvrije jubelton af

 

O, ja, en bouwen!

sabbatical

Ik ben terug van een sabbatical die bijna vier maanden duurde en de hele vier maanden in Frankrijk (en acht dagen Italië) werd doorgebracht. Misschien is het aardig om even terug te kijken naar de meest bijzondere gebeurtenissen. 

Het überhaupt naar Frankrijk gaan was nog spannend. Na 2 mei mocht het en we stonden in de vroege ochtend van maandag 3 mei klaar aan de grens na een nachtje in een Ibis hotel in Luxemburg te hebben doorgebracht. Een bijzonder hotel. Niet iets om voor je lol heen te gaan. 

Het aankomen bij het huis. Alles groen. Dat groen bleef de hele zomer, door behoorlijk veel regenval en weinig dagen boven dertig graden.

Het eerste terrasbezoek (een paar weken nadat in Nederland de terrassen waren opengegaan). Eerst nog met de (winter) jas aan maar al snel daarna met blote armen.

De reis naar Italië. Naar Genua, Siena en Venetië. De vreselijke snelwegen en het onverwachte toetje: de laatste overnachting aan het schilderachtige Comomeer.

De bezoekjes aan vrienden in het buurdorp: de lunch met de door henzelf geplukte kip nadat de hond van de buren deze had doodgebeten.

De concerten, waar Frans aan meedeed in datzelfde buurdorp in een tuin die uitzicht bood op de heuvels van le Crestet waar tijdens het geluid van koper, toetsen, bas en batterie de zon langzaam onderging. 

De ervaring van eindeloze tijd die uiteindelijk toch eindig bleek.groen!                                                    

  

 

 

 

eerste terrasbezoek in de zon (Lamastre)

Siena

 

   lunch met de kip                                                          

concert in Arlebosc

Toch weer online

 29 oktober 2020 schreef ik mijn laatste post, dacht ik, om me op andere zaken te richten.

En dat heb ik ook gedaan, die andere zaken. Ik heb gedichten geschreven en er illustraties bij gemaakt. Het geheel is klaar voor de drukker. In de tussentijd heb ik een aantal posts op Instagram gezet en gemerkt dat ik het toch fijn vind om gedachtes, foto's en filmpjes te delen met, tja, met iedereen die het horen of lezen wil.

Daarom, een nieuw begin op een nieuwe blog met een nieuwe naam. Dit omdat de naam 'tassen van wolf' niet meer actueel is omdat ik alweer een hele tijd geleden met tassen maken ben gestopt. Dus: 'Carolien schrijft' is vanaf nu in de lucht. De oude content van 'tassen van wolf' zoals de verhalen, de schilderijen van mijn moeder en de foto's over eten kunt u nog bekijken door op de link 'oude content' te klikken. 

Veel plezier.