Het is toch een beetje wennen: het leven zonder betaald werk. Ik mis het werk helemaal niet (behalve misschien de OR dinsdagen) maar er komt een oud, vergeten, Calvinistisch gevoel naar boven: schuldgevoel!
Ik vind mezelf met mijn vierenzestig jaar ineens toch nog wel heel jong om niet meer bij te dragen aan de maatschappij. Hetzelfde gevoel toen ik in de jaren tachtig een tijdje werkloos was.
Dat gevoel werd vandaag onderuit gehaald toen ik een lading medicijnen afhaalde bij de apotheek voor longen, neus en ogen en ik me ineens wel stokoud voelde.
Dat gevoel werd vandaag onderuit gehaald toen ik een lading medicijnen afhaalde bij de apotheek voor longen, neus en ogen en ik me ineens wel stokoud voelde.
Thuis ben ik begonnen met klussen. Ik heb vandaag de kamermuur wit geschilderd waar deze een aantal jaar chocoladebruin is geweest. De zon scheen zojuist naar binnen en ik verheug me in de lichte kleur.
Ook heb ik al een dagdeel vrijwilligerswerk gedaan. Bij het ISK (internationale schakelklas). Assisteren bij de techniekles van Arjen. Ik weet eigenlijk van techniek net zo weinig als de leerlingen maar vind het leuk om met hen mee te leren en kan al wel hand en spandiensten verrichten. Bijvoorbeeld bij het verbuigen van verwarmingsbuizen...
foto: RijnIJssel
Ook lees ik veel. Makkelijke boeken afgewisseld met moeilijke.
Maar aan schrijven ben ik nog niet toegekomen. Dat komt ook nog wel. Deze wekelijkse vingeroefeningen houden me fit, hoop ik.
Maar aan schrijven ben ik nog niet toegekomen. Dat komt ook nog wel. Deze wekelijkse vingeroefeningen houden me fit, hoop ik.